Collateral Damage (2002)

Voor het eerst in vijftien jaar herzien – zouden de goede herinneringen terecht zijn? Nog los van alle 9/11-echo's (inclusief het bekende verhaal van de uitgestelde release) is dit toch een aparte film : eerst een standaard-wraakfilm met als verrassing dat Arnolds gezin niet ontvoerd wordt (zoals in Commando) maar echt heel erg onherroepelijk dood is, dan een soort Apocalypse now-achtige trip de jungle in (en als ik Arnold in de jungle zie verwacht ik automatisch elk moment ergens een Predator van achter een boom op te zien duiken, zeker wanneer Dutch, ik bedoel Gordy plotseling van een berg af glijdt en in een meer terechtkomt), en dan eindigen we met een klassieke nick-of-time-climax met voorspelbare explosie, vechtpartij en (helaas) de schurken die in een boe!-twist op onverklaarbare wijze nog in leven blijken te zijn). Niet allemaal even sterk, maar dankzij het rauwe randje van de Colombiaanse cocaïne-smokkel, de (althans voor mij) onverwachte twist van de handlanger van de Wolf en bovenal het verrassend sobere en zeer sterke spel van Arnold blijft de film toch ruimschoots boven de middelmaat. De onderkoelde wijze waarop Arnold na de dood van zijn vrouw en zoontje in shock verkeert was echt een openbaring, zo goed heb ik hem nog nooit zien spelen. (Ook lekkere rollen van Elias Koteas als schimmige CIA-agent en John Turturro als scene-stealing ritselaar trouwens.)

Collateral Damage was voor mij een zeer slaapverwekkende filmervaring. Arnold kan zeker garant staan voor veel plezier maar dit platform was saai en zijn acteervermogen kwam duidelijk niet in positieve zin tot zijn recht. Heel gauw vergeten dit gedrocht.