Pat Garrett & Billy the Kid (1973)

Sterk. Bruut geweld en ontroerende momenten lopen nadeloos in elkaar over. Prachtig ook, die scène van Coburn met die hoertjes. Hoe hij, blij als een kind, met de tepel van het hoertje in bad speelt, terwijl hij zijn mogelijke einde lijkt aan te voelen.

2 uur lang meandert het verhaal langs af en toe mooie landschappen. Determinerend is zeker ook de mellow soundtrack gecomponeerd en uitgevoerd door Bob Dylan. Als het de bedoeling was om een werk af te leveren met weinig spanning - ondanks enkele actiescènes en potentieel spannende momenten - zijn ze daar uitstekend in geslaagd. Het lijkt misschien vooral de bedoeling geweest om een melancholisch sfeertje te geven - het einde van het Oude Westen weet je wel - en niet meer dan dat, met die nadrukkelijk softe mineure muziek. James Coburn en Kris Kristofferson zijn waardige hoofdrollen. Wel grappig dat Billy The Kid in het echte leven spuuglelijk was volgens bepaalde bronnen, dus allesbehalve het evenbeeld van een sixties rockster zoals hier het geval is. Ook karakterieel komt hij er beter uit in de film. De toegevoegde waarde van Bob Dylan als Elias is dan weer redelijk onbestaande, al tekent hij wel mee voor de leukste scène (waarin hij de teksten van bonen conserven afleest op bevel van Coburn). Zijn aanwezigheid - zelfs al zegt hij weinig - leidt vooral nodeloos af. Het revisionisme gaat hier verder dan het neerzetten van een realistische kijk op het westen. De ene mythe wordt neergehaald maar een andere gecreëerd met dit soort films. Jammer dat het desondanks geen boeiende film oplevert.