The Deep End (2001)

Sterk begin, maar ergens halverwege raakte ik een beetje op afstand. Jammer, want het concept is sterk, en vooral Tilda Swinton zet een sterke rol neer. Als de andere rollen even indrukwekkend waren neergezet en voor het middengedeelte de timing en spanningsboog wat beter waren geweest... Toch nog steeds een leuke film.

Inderdaad is het vanuit psychologisch oogpunt vaak ongeloofwaardig: Zo communiceren moeder en zoon bitter weinig met elkaar; sst, het woord homo mag zeker niet uitgesproken worden, en ook die kerel met die videoband is wel heel toevallig... Swinton is wel geweldig sterk in haar rol als moeder; hoever ze als moeder bereid is te gaan om haar zoon te beschermen. Verder maakt ze ook medeleven en schaamte wakker in haar afperser, en ontwikkelt een speciale band met hem. . De zoon mocht wat mij betreft een grotere rol in het geheel hebben. Los van enkele punten van kritiek vond ik het toch een goed geregisseerde film die spannend was op een bijzondere manier. The Deep End verdient een veel beter gemiddelde.

Toch wel een film met enkele vrij originele insteken voor wat ik gewend ben doorgaans te bekijken. Het spel met de (seksuele) identiteiten houdt de hele film stand tot en met scène met het auto-ongeluk zonder dat het ooit wordt uitgesproken. Nu ja de videotape met Jonathan Tucker is natuurlijk explicieter dan expliciet. Tilda Swinton draagt als vrouw de broek in deze film zullen we maar zeggen. De mannen in haar familie blinken hier uit in passiviteit (Tucker), fragiliteit (de opa) en afwezigheid (de echtgenoot op zee). Een aantal van haar keuzes zijn discutabel - zoals het feit dat ze niet aandringt bij haar zoon naar de ware gebeurtenissen bij het dodelijk ongeluk - maar dat zorgt dan wel voor een onderhoudende film. Thriller? Echt spannend wordt het nooit, maar wel boeiend om naar te kijken. Misschien omdat het zo’n realistisch randje heeft dankzij de inbreng van ‘housewife’ Swinton. Ze is iemand die zich helemaal wijdt aan haar gezin. Maar naar het einde toe lijkt er toch nog passie in het spel te komen. Dat is ook te zien aan het kleurgebruik (vermoed ik) wanneer ze zich begint te kleden in het rood (passie) en haar chanteur/would be lover Goran die rondrijdt in een rode wagen. Hun scene bij het auto-ongeluk is dan ook een meesterlijk hoogtepunt van de film. Rond het personage van Goran heb ik me de hele tijd afgevraagd of hij nu voor de mannen was of niet. Zijn laatste woorden lijken het tegendeel uit te wijzen … maar het mysterie blijft een beetje aangezien hij zijn zin niet heeft kunnen afmaken. Goed om een keer gezien te hebben dus. Al vond ik de toon van de film misschien een tikje te mellow. Anderzijds heeft dat meer met mijn smaak te maken dan met de kwaliteit van de film.