Queer (2024)

Wel bijzonder, hoor. Ik moest deze film recenseren om tot een cijfer te komen. Meestal gaat dat proces wel gelijk op of heb ik dat van tevoren wel vaststaan. Met Guadagnino heb ik alleen ervaring gehad via A Bigger Splash, die me absoluut niet goed bevallen is. Er zat een mooie opbouw in, maar het duurde te lang totdat er iets gebeurde. En op dat moment was het voor mij al te laat. Queer is, letterlijk en figuurlijk, een ander verhaal. Ik vond het heel moeilijk om in woorden te vatten wat het precies met me deed. Of het daar überhaupt in slaagde. Mijn aandacht was op sommige momenten ver te zoeken, maar kwam met een knal terug toen 'Leave Me Alone' van New Order opeens de zaal vulde... dat is mijn favoriete lied ooit, maar is 'slechts' een albumtrack die verder helemaal geen speciale status geniet! Ik wist niet wat ik hoorde! Maar goed, Lee's zoektocht naar een connectie is uitstekend in beeld gebracht en gevoelig neergezet door Craig. De manier waarop Guadagnino deze queeste in beeld brengt kan echter juist een grotere afstand oproepen met de kijker. Niet vanwege de intieme scènes, maar vanwege het ritme. Of het gebrek eraan. Kortom, de film duurt te lang. Ik kan me echter voorstellen dat dit juist de bedoeling was. Voor verbinding moet je moeite doen. Hoe dan ook, mijn volledige recensie kun je hier lezen.

Moeizaam en ik ervoer het als een lange zit. Nooit een goed teken, maar er konden best wel twintig minuten af van de film. Craigh zoals je hem nooit eerder zag. Zijn oeuvre naast Bond is best interessant te noemen, maar hier gaat hij helemaal los als homoseksuele man ergens in de jaren 50 in Mexico. Hij speelt een personage waar ik weinig hoogte van kan krijgen. Het is ook moeilijk enige sympathie of voeling te krijgen met het onverzorgde destructieve karakter. Guadagnino is niet mijn meest favoriete regisseur. Met Chalamet scoorde hij hoog, maar dat stukje zal hij hier niet overdoen. Queer is een broeierige film die je langzaam moet op nemen, alleen moet je opletten dat je niet stilvallen...

William Lee [Daniel Craig] is een heroïneverslaafde die rondhangt in de gayscene van Mexico City in de jaren 50 wanneer hij geobsedeerd raakt door de veel jongere Eugene [Drew Starkey]. Het eerste uur probeert hij eerst te ontdekken of Eugene queer is, daarna of hij wel “echt” queer is. In het tweede deel zoeken William en Eugene in de jungle naar Dr. Cotter [Lesley Manville] die hen mogelijk kan helpen aan yagé, een middel dat ze telepathisch vermogen geeft. Het eindigt met een volkomen zinloze rip-off van de finale van 2001: A Space Odyssey waar je eindelijk over na kunt praten, maar waarom zou je? Guidagnino (Challengers) probeert het gebrek aan plot te compenseren door de aandacht op zichzelf te vestigen, onder anderen door Sinéad O’Connor, Nirvana, New Order en Prince aan de soundtrack toe te voegen. Zo hoopt hij dat je het bizarre tweede deel gaat beschouwen als een artistiekerige uitspatting van een getalenteerd beeldend kunstenaar. Daar trappen wij niet in, meneer Van Stoffelen! Zonder het sterke acteerwerk van Craig, Starkey en Jason Schwartzman (als bareigenaar Joe) was dit niet om aan te zien geweest. En Yagé is niet hetzelfde als Ayahuasca. Heeft te maken met de bereidingswijze.