4 Mosche di Velluto Grigio (1971)

Tweede deel uit de dieren-trilogie (Bird, Flies, Cat) en van de drie ook de minste. Dat komt door de humor, de wat minder beklijvende soundtrack en visuals. Ook iets minder suspense. Anderzijds, van de drie de meest krankjoreme, hier gaan we heel erg voorbij Hitchcock, we halen zelfs DePalma links in en vinden daarmee aansluiting bij Lamberto Bava, Lucio Fulci en de latere Argento's. Vreemd genoeg ook een Argento waar je wel redelijk voor in de buidel moet tasten, veel ander werk is vrij goedkoop en makkelijk te vinden op DVD. Enkele scenes waren in eerste instantie gesneuveld en zijn inmiddels weer toegevoegd, de dader is weer onmogelijk te raden, de hele cast is weer eens verdacht en als extra bonus een mooi rolletje voor onze aloude video-vriend Bud Spencer.

Deze 2e film van Argento ontbrak nog in mijn lijstje van films van deze overbekende regisseur van stijlvolle horrorfilms. Ook deze film viel mij niet tegen. Geweldige cinematografie, mooie soundtrack. Scènes die er voor mij ver boven uitstaken waren o.a. de park- en de kastscène die de spanning tot een climax opvoerden. Het acteerwerk had misschien beter gekund maar voilá. Een duidelijk min puntje vond ik echter het motief van de moorden. De moordenares zat achter haar vriend aan (die drummer) gewoon omdat hij op haar vader leek? Absurder kan het gewoon niet. Jammer want deze ongeloofwaardige scène weerhoudt mij ervan deze film een hoog cijfer te geven. De laatste scène net voor de aftiteling was daarentegen wel weer goed. 3,5*

Een vroege film van de man die een genre (giallo) naar zijn commerciële doorbraak heeft gestuwd. Ook wel het derde deel van zijn dierentrilogie genoemd. Bevat best spannende stukken. Daarin is/was Dario toch een meester vergeleken met sommige van zijn tijdgenoten. Zoals in veel van zijn films haakt de plot terug op een jeugdtrauma van één van de personages. De psychologie is nooit erg genuanceerd maar altijd ‘in your face’ en komt daarmee al te grof over om heel geloofwaardig te zijn. Maar dat doet er eigenlijk niet toe en zou je intussen zelfs als een stijlkenmerk van dit soort films kunnen zien. Net zoals de geweldige soundtracks die meestal met deze films gepaard gaan. In dit geval eentje van maestro Morricone. Tijdens deze productie was er een conflict tussen Morricone en Argento wat geleid heeft tot een breuk die nog enkele decennia geduurd heeft. Argento wou blijkbaar iets anders dan Morricone maar heeft zich in zijn latere films goed kunnen laten helpen door de helden van Goblin. Maar wat mij betreft helemaal niets aan te merken op deze vintage seventies Morricone met experimentele toetsen, progrockmomentjes en momenten van grote schoonheid. De acteerprestaties zijn zoals vaak in deze films weinig engagerend en afstandelijk. Ook dat zie ik hoe langer hoe meer als een stijlkenmerk. De giallo is een wereldje op zich en dat is fijn zo. Het camerawerk en editing van Argento en co is top. Hoogtepunt is de memorabele finale briljant begeleid door Ennio. Dit is heel goeie en klassieke giallo.