MaXXXine (2024)

Dit (vooralsnog) laatste deel van de X-reeks heeft (uiteraard) dezelfde stijl als de vorige delen: het is een pastiche van elementen uit klassieke horrorfilms, is kleurrijk en zit vol opvallende karakters, gesprekjes en actie met sterke vrouwen waarmee het eigentijds is gemaakt. Elementen uit de vorige delen komen terug en zoals in de vorige delen geldt dat ook op een metaniveau binnen het deel zelf waarin de horrorfilm waarin onze heldin gaat spelen het grotere verhaal weerspiegelt. Toch is het niet saai want ‘meer van hetzelfde’ want de setting is telkens anders en ditmaal zitten we in de jaren ’80: nadat Maxine is ontsnapt aan de Texas Porno Star Massacre in de voorganger X heeft Maxine in deze film zes jaar later het gemaakt als pornoster waarbij ze de kans krijgt de overstap te maken van porno naar horror hetgeen een belangrijke stap naar een echte sterstatus kan zijn, maar ze wordt achterna gezeten door haar verleden in de vorm van een criminele detective terwijl een satanische seriemoordenaar de stad onveilig maakt en conservatieve christenen protesteren tegen de ‘satanische’ film- en muziekindustrie. In de ontknoping komen alle draadjes bijeen. Dit deel heeft denk ik geen duidelijke boodschap zoals de twee vorige films – of het moet zijn dat in de VS men het beste voor zichzelf wil hetgeen voor een christen en een hedonist een tegengesteld resultaat oplevert – maar ook dit deel is weer erg vermakelijk.

In 1985 verruilt de 33-jarige Maxine [Mia Goth] haar carrière vals pornoactrice voor een carrière als Hollywood Screamqueen met een hoofdrol in The Puritan II, geregisseerd door de cynische en veeleisende Elizabeth Bender [Elizabeth Debicki]. Ze wordt gestalkt door iemand die doet denken aan Herr Flick en/of Dr. Claw, wordt lastig gevallen door een arrogante privé-detective [Kevin Bacon] en krijgt te maken met twee rechercheurs [Michelle Monaghan, Bobby Cannavale] die denken dat Maxine hen kan helpen bij hun klopjacht op ‘The Night Stalker’, een seriemoordenaar die Hollywood al geruime tijd in de greep houdt. Zoals gebruikelijk dompelt West je onder in zijn versie van het tijdsbeeld met een integrale versie van ZZ Tops “Gimme All Your Lovin’”, de pornoscene, cocaïne en pseudo-religieuze groeperingen die in opstand komen tegen de verderfelijke invloed van film, televisie en rockmuziek. Voor de liefhebbers zijn er verwijzingen naar allerlei horrorklassiekers. Helaas is het scenario een vergaarbak van half uitgewerkte ideeën die in aantal gevallen amper iets te maken hebben met wat moet doorgaan voor het centrale plot. West trakteert je zo nu en dan op gore, maar vergeet de spanningsopbouw en Maxine is een afstotelijk personage waar je moeilijk sympathie voor kunt opbrengen. Ik bekommerde me meer om Bacon, de enige die wat leven in de brouwerij brengt. De ontknoping is werkelijk een verschrikking, mogelijk het resultaat een volledig mislukte poging om de pulphorrorfilms uit die tijd te parodiëren. Laatste uit drie horrorfilms (na X en Pearl) die Ti West maakte met Mia Goth in de hoofdrol.

De eerdere films is deze trilogie zijn compleet langs me heen gegaan, en hoewel het me handig leek om die eerst te zien, ging ik toch naar MaXXXine. Je moet wat op een warme zomeravond, en om nou gezellig op een terras te gaan zitten met al die vrolijke mensen. Met de disclaimer dat ik natuurlijk niet weet hoe de film was geweest als ik de eerdere delen wel had gezien, had ik niet het idee dat ik iets miste. Ergens is het zelfs wel een fijne manier van kijken. Bij alles wat je niet meteen begrijpt kun je denken dat dat komt doordat je de eerdere films niet zag, zodat eventuele tekortkomingen uit dit deel je niet opvallen. Ik moet trouwens ontzettend nodig naar het toilet. Even snel doortypen. Ik vond dit een erg vermakelijke film. Het was allemaal niet complex, het boeide me ook eigenlijk niet hoe de vork in de steel zat, wie de moordenaar was en wat zijn drijfveren waren. En dat maakte het een relaxte kijkervaring. Verstand op nul, genieten van de snelle dialogen en de maffe typetjes. De invloed van makers als Tarantino en de Coentjes ligt er dik bovenop. Hoewel ik een bepaalde eigenheid wel kan waarderen, stoorde dat mij nauwelijks. Misschien is hun filmtaal inmiddels zo vaak nagedaan dat het niet meer als jatwerk voelt, maar meer als een stroming. Daarbinnen was dit een aangenaam niemendalletje. Misschien ga ik die eerste twee delen zelfs kijken. Kun je nagaan.