Island of Lost Souls (1932)

Gebaseerd op het boek van SF-schrijver H.G. Wells. Het verhaal ligt een beetje in de lijn van Shelleys Frankenstein, in die zin dat een wetenschapper met mensen en dieren een hybrideras wil creëren, maar wordt hier vanuit een ander perspectief verteld. Niet de monsters staan centraal, wel een schipbreukeling die op het eiland van ene Doctor Moreau strandt. Al snel maakt de kijker kennis met de gruwelijke experimenten van deze “mad scientist”. Het tropisch eilandje voelt claustrofobisch en beklemmend aan, gek genoeg lijkt de schipbreukeling niet meteen te beseffen wat voor gevaar er dreigt. Dat is toch wel een minpunt omdat het de spanning uit de film haalt en het voor de kijker dan voornamelijk een circusattractie wordt. Want ja, rare snuiters zijn er genoeg. Er is een scène waar een opstand onder de mutanten met verschillende snel na elkaar gemonteerde close-ups getoond wordt en die is echt – ook naar huidige maatstaven – bevreemdend. Hoewel je de ontknoping van mijlenver ziet aankomen, blijft ze bevredigend. Bela Lugosi speelt in deze prent trouwens een opmerkelijke rol als informele leider van de mutanten. Scènes waarin hij in dialoog gaat met zijn schepper (Doctor Moreau) zijn intrigerend en leveren enkele merkwaardige frasen op. Ik moest geregeld terugdenken aan Tod Brownings Freaks (1932), ook zo’n film die de tand des tijds moeiteloos doorstaan heeft.

De tand des tijds redelijk doorstaan. Niet heel spannend, maar over de film hangt wel een onheilspellende sfeer. Het verhaal heeft niet veel om het lijf. Het verloop is voorspelbaar. Er is weinig actie en de gaps worden opgevuld met veel verklarende dialoog die veelal overbodig is. Het kostte af en toe moeite om tijdens het uitspreken van de teksten de gedachten niet te laten afdwalen. Dat daarbij de kwaliteit van het meeste acteerwerk tegenvalt, helpt ook niet bij het vasthouden van de concentratie, natuurlijk. Met de traagheid valt het mee. De montage is redelijk snel. Het filmverloop heeft een prettig tempo. De film oogt daardoor frisser en minder gedateerd dan ander werk uit dezelfde tijd. Mij viel trouwens een camera overgang op die vreemd aanvoelde. ik las 'm later ook terug op imdb. Als de held op een bepaald moment opschrikt, klapt hij zijn boek dicht en haalt hij zijn pijp uit zijn mond. In het volgende shot zit hij weer met het boek open en met de pijp in zijn mond. Alsof hij niet geschrokken is. Een grappig moment, maar tegelijkertijd dodelijk voor de spanning. Toch een leuk missertje. De creaturen zien er wel ok uit. De monsterlijke aanwezigheid komt dreigend over. Een aantal massascènes werkt beangstigend. Zo is er een hele aardige scène (ik las het ook in een eerder bericht) met afzonderlijke shots van de creaturen die in de massa op de camera aflopen en er iets dreigends in roepen. Het ziet er unheimisch uit. Griezelig. Laughton heeft een goede rol. Van de sexy Panther Woman die op de poster groots wordt aangekondigd, en op wie ik mij erg verheugde, gaat nauwelijks iets uit. Haar optreden imponeert amper en is erg braaf in alle opzichten. Helaas. Ondanks deze teleurstelling, toch een leuke film gezien.