Critters 4 (1992)

Een populair thema in de eerdere, midden jaren negentig en zelfs later was het een beetje een trend om horror karakters de ruimte in te sturen. Hellraiser, Leprechaun en later zelfs nog Jason. Allen gingen ze de ruimte in. Enige verschil met Critters 4 is dat het hier wel werk, en het was een van de eerste reeksen die het deed. De Critters kwamen al uit de ruimte dus is het ook ok dat ze weer naar de ruimte terug keren. Verhaal is opnieuw niet heel erg goed. Maar toch goed om een anderhalf uur te vermaken. Het is een direct vervolg op het derde deel en gaat meteen verder waar we gebleven waren. We krijgen hier de terugkeer van Terrence Mann en ook krijgen we in dit deel Brad Dourif die het magere verhaal net dat beetje meer geven. Maar het zijn alweer de critters zelf en hun gedrag die de film redden. Een net zo leuke film als het tweede en derde deel.

Het wordt vaak gezien als het dieptepunt in een filmreeks, als men plotseling naar de ruimte gaat. Van James Bond tot horrorschurken als Pinhead of Jason en zelfs Leprechaun. Voor Critters is het echter iets logischer; de beesten komen uit de ruimte. Sterker nog, de eerste film opent met een scène die oogt als een foute scifi. Dus heel gek was het niet om voor Critters 4 de ruimte in te gaan. Aan het roer ditmaal de producent van alle Critters en scenarist van Critters 3. Het had allemaal lekker lomp, belachelijk en over de top kunnen worden, maar helaas faalt Critters 4 behoorlijk. Het is zelfs een kunst dat je een ruimtefilm met Critters, Angela Bassett en Brad Dourif zó ongelofelijk saai weet te maken. De monsters zelf zijn weinig in beeld, we zien een groot deel van de tijd vooral personages rondlopen in een ruimteschip en vooral ellendig veel typen op toetsenborden en loeren naar schermen. Toch bewonderenswaardig dat zo’n lekker dom concept met zulke geinige wezentjes zo oersaai is uitgevoerd. 2 sterren.

Het heeft de reeks vier delen gekost om uiteindelijk integraal door het ijs te zakken, ondanks dat iets als Critters serieus baat zou kunnen hebben gehad met een going-to-space concept. Spijtig genoeg maakt regisseur Rupert Harvey de uiterst merkwaardige keuze om de aanwezigheid van de wezentjes aanzienlijk terug te schalen en de ontwikkeling van de crew voorrang te geven. Het levert een geheel op dat werkelijk onbeschrijfelijk saai wegkijkt en bovendien amper kan profiteren van de onderscheidende setting. De Krites missen elke vorm van hun humoristische persoonlijkheden en de cast acteert erbarmelijk slecht, met een kleine uitzondering in Brad Dourif. Angela Bassett had duidelijk geen zin in de vooruitgang van de productie en acteert ver onder de maat, maar ook de overige personages kennen amper wat noemenswaardige trekjes. Eenmaal de finale aanbreekt is het volledig duidelijk dat de koek op was en dat resulteert in een onmenselijk saai en geforceerd geheel, die zelfs voor zo'n pulpreeks nog een belediging vormt.