Candyman: Farewell to the Flesh (1995)

Nee, ik werd er niet blij van. Vreselijk acteerwerk, gebrek aan spanning en de sfeer die hier aangeprezen werd vond ik ook niet denderend. De openingsscène was nog enigszins oké, maar al snel had ik door dat dit 'm niet ging worden voor mij. Tony Todd was dan ook het enige lichtpuntje, en dat terwijl hij ook niet écht denderend was... Toch deel drie ook maar een kans geven, al heb ik weinig hoop op een plezierige kijkervaring.

In de hoogtijdagen van de horrorfilm zou na een hit als Candyman het jaar erop al een vervolg klaar staan. Candyman: Farewell to the Flesh kwam echter pas drie jaar later uit. In theorie kan dat betekenen dat men meer tijd nam om een fatsoenlijk en origineel script te schrijven. Maar in de praktijk is dat niet het geval, getuige dat Farewell to the Flesh op veel vlakken niet veel meer is dan een herhalingsoefening. Voelde de eerste Candyman nog uniek in zijn soort, na Farewell to the Flesh heb je dat trucje waarin Tony Todd plotseling achter iemand verschijnt en zijn haak door een lichaam duwt wel gezien. Virginia Madsen is ingeruild voor Kelly Rowan, die - zoals de meeste acteurs in deze prent - niet gezegend is met de beste acteerkwaliteiten. Sommige figuren, waaronder die broer van haar, zijn qua spel zelfs enorm belabberd. Wat Candyman: Farewell to the Flesh nog enigszins de moeite maakt zijn een paar ok sequenties en het feit dat men iets dieper ingaat op de backstory van meneer Candyman. Ben normaliter niet zo van de backstory voor villians, maar in de Candyman films is het wel een interessant aspect van het monster. Je moet voor de interessante stukken wel door behoorlijk wat zoutloos gedoe worstelen, maar je hier en daar vermaken is niet onmogelijk. Zelfs mensen die houden van het ‘zo slecht dat het leuk is’ kunnen op bepaalde momenten aan hun trekken komen, zeker als er tegen het einde een bijzonder lelijk effect opduikt. 2 sterren.

Candyman vormt een personage dat over de jaren heen onder andere op politiek vlak veel betekenis heeft gekregen binnen de huidige samenleving, maar deze specifieke invulling van regisseur Bill Condon is wat simpeler. In principe wordt er opnieuw een personage gevolgd dat op onderzoek moet gaan naar de befaamde horrorlegende, met tussendoor wat korte griezelmomenten om de kijker eraan te herinneren wat voor genre de film draagt. Problematisch is dat de inhoud amper interessant naar voren komt en vooral een uitgekauwde indruk maakt, waardoor je voortdurend wacht op de sensatie. De moorden zijn gelukkig lekker lomp en Tony Todd is geknipt voor zijn rol, maar verder maakt dit vervolg een slaapverwekkende indruk en roept slechts 15% van de machtige sfeer op die de voorganger zo speciaal maakte.