Shadow of a Doubt (1943)

Tegenwoordig is het aantal inwoners bijna vertienvoudigd, maar in de vroege jaren '40 was het Californische Santa Rosa een stadje met minder dan 20.000 inwoners. Misdaad kenden ze er voornamelijk uit detectiveromans. Hume Cronyn speelt een komisch nevenpersonage dat fictieve manieren bedenkt om een moord te plegen, zonder een benul te hebben van wat er zich werkelijk onder z'n neus afspeelt. Wanneer nonkel Charlie (Joseph Cotten) in het stadje aankomt, stijgt een zwarte rookpluim uit de trein op als symbool voor het kwaad dat in het idyllische oord binnendringt. Noirelementen als rook, schaduw en weerspiegelingen worden symbolisch aangewend. Kort voor het einde is er een gesprek tussen de twee hoofdpersonages waarbij nonkel Charlie in de schaduw staat en z'n nichtje in het licht. Teresa Wright speelt het nichtje dat moeilijk kan geloven dat zo'n ogenschijnlijk brave sul zulke wandaden op z'n geweten kan hebben. Haar zonnige glimlach maakt plaats voor een blik van angst en vertwijfeling. De elfjarige Edna May Wonacott voegt wat humor toe als het zusje dat te intelligent is voor haar leeftijd. Hitchcock zelf heeft een merkwaardige cameo als de treinpassagier met de perfecte speelkaarten. De regisseur slaagt erin het verhaal met beelden te vertellen. In de vroege achtervolgingsscène onthult de camera dat de voortvluchtige zich op het dak schuilhoudt, zodat de kijker meer weet dan de detectives. Wanneer nonkel Charlie van bovenaan de trap op z'n nichtje neerkijkt, zie je hem denken dat hij haar uit de weg wil ruimen omdat ze te veel weet. Het is een spannende, sfeervolle thriller met gelaagde personages, een gezellige locatie, een dosis humor en een vleugje romantiek.

Wederom een geslaagde Hitchcock en voor mij persoonlijk toch één van zijn betere werken als ik het al niet als één van zijn beste films beschouw. Het uitgangspunt van deze thriller is erg fijn uitgewerkt met een charmante aimabele wolf in schaapskleren die iedereen rond zijn vinger draait me zijn innemend karakter. Iedereen is dolblij als oom Charlie op bezoek komt, maar het gelijknamige nichtje ervaart na enkele dagen rare dingen aan haar oom en stilaan beginnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen. Een zeer vreemd gegeven alvast in het vredige rustige stadje waar niets gebeurt en iedereen een modelgezin blijkt. Het contrast tussen de suikeroom enerzijds en de moordenaar anderzijds kon niet groter zijn. Hoewel de film vrij langzaam op gang komt, behoudt Hitchcock toch een bepaalde spanning en schwung in de film. Joseph Cotten Doet het uitstekend en moet zeker niet onderdoen voor pakweg Cary Grant of James Stewart. Ook Teresa Wright doet het goed. Leuk is ook om een komische luchtige noot terug te vinden in de film met de vader en diens vriend die fantaseren over een moord. Mooie ontdekking alvast en een dikke 4,0* waard!

Redelijk maar niet de beste Hitchcock, zeker niet. Er zit wel een soort onderhuidse spanning in. Het moet best onaangenaam zijn om met een moordenaar in huis te leven. Hoe ze blijft zwijgen is bewonderenswaardig, de vraag is echter of het slim is want ze laat bijna 2x zelf het leven. 2 sluwe moordtechnieken om het op een ongeval te doen lijken. Het verhaal is simpel wat wel vaker het geval is bij Hitchcock. Less is more is soms gewoon beter. Van een mysterie is in feite nooit echt sprake. Er wordt ook geen poging gedaan om het mysterieus te houden. Dat is ook wel apart. Van de acteurs kende ik eigenlijk niemand, maar heb ook niet bepaald veel films uit deze tijden gezien.