Three Thousand Years of Longing (2022)

Beetje rare film, half mislukt en half intrigerend. Voornaamste probleem is dat de plot eigenlijk nergens van de grond komt en de personages te abstract blijven. De flashbacks zijn daarnaast een stuk interessanter dan de voornaamste verhaallijn. Aan de prachtige vormgeving en de eersteklas special effects ligt het in ieder geval niet.

Origineel dat is het wel. Aladdin komt er waarschijnlijk het dichtste bij in de buurt. Nergens zit je op het puntje van je stoel, maar valt wel mee qua verhaal. Tilda Swinton heb ik altijd een wat aparte actrice gevonden, volgens mij heb ik het niet zo voor haar keuze van films. Snowpiercer, Okja, Suspiria, er zijn er ongetwijfeld nog. Allemaal onvoldoendes gegeven denk ik. Deze viel me nog mee, maar echt bekoren deed het nergens. Idris Elba niet meteen de film waar je hem verwacht tegen te komen. Hij was wel goed als djinn. Die mondmaskers in de zalen tja, mensen zullen misschien raar kijken in de toekomst bij het zien daarvan.

Alithea [Tilda Swinton] een wetenschapper die onderzoek naar de historie van verhaal- en verteltechnieken, is voor een conferentie in Istanbul wanneer ze in een Turkse bazaar de ‘Nightingale’s Eye’ koopt waarin zich een Djinn [Idris Elba] blijkt te bevinden die door Alithea bevrijdt kan worden als hij haar drie meest vurige wensen uit kan laten komen. Via een aantal flashbacks ontdekken we hoe het kan dat de Djinn na 2.500 jaar nog steeds in het flesje zit en ontstaat er een intellectuele woordenstrijd. Millers visuele stijl komt hem zeer goed van pas in de flashbacks, maar door het achterwege laten van dialoog ten faveure van Elba’s vertelstem blijf je als kijker wat teveel op afstand gehouden. Swinton en Idris Elba zijn uitstekend.