The Florida Project (2017)

Sean Baker blijft een bijzondere filmmaker, vooral hoe hij het maximale uit zijn setting haalt en relatief (onbekende) cast. Heerlijke compassie die hij heeft voor sociale outcasts en de juiste nuancering weet te geven. Zo "warm" en het einde is het mooiste oprechte kinder moment in de geschiedenis van film. Baker blijft me verbazen, en terecht dat zijn eerste "grote" film op zoveel lof kan rekenen.

Veel regisseurs lijken het heel tof te vinden om te zeggen dat ze met 'locals' en 'amateurs' werken, maar ik vrees dat deze film toch wel het nut van acteerscholen heeft laten zien. Vond zowel de kinderen als de moeder in kwestie zwaar over-acteren. Ik werd echt doodmoe van Moonie die een soort karikatuur van een kind speelt. Misschien is het nou eenmaal hoe Amerikanen zijn, dat weet ik niet zo goed, maar ik kon me werkelijk niet voorstellen dat je op zo'n manier met elkaar interactie hebt. Bijna iedere scene moet er wel weer iets grappigs, scherps, baldadigs of in ieder geval iets opmerkelijks uit 1 van de monden komen, nooit iets 'normaals'. (nu zullen jullie zeggen: dat is precies het punt! Ze zijn niet normaal! Maar ik ga ervanuit dat jullie snappen wat ik bedoel. Ook mensen in een lagere sociale klasse hebben zo nu en dan een doorsnee kut gesprek.) Eerste deel is daarom ook doodvermoeiend voor mij. Vanaf de parfumverkoop, en eigenlijk vooral vanaf 'de nieuwe baan' van de moeder begon de film pas echt voor mij. Tweede helft scoort ook een stuk beter voor mij. Ik ben niet zo bekend met Sean Baker, wat voor de meesten zal gelden, maar ik had op basis van de setting en de soundtrack een iets andere film verwacht. De muziek speelt eigenlijk een rol op de achtergrond, terwijl ik had gehoopt dat het meer naar de voorgrond zou worden getrokken. Wanneer het een meer gestileerde film zou zijn geweest heb ik ook minder moeite met het overdreven gedrag van de acteurs, maar in een toch enigszins 'realistische' aanpak vond ik de karakters op geen enkele manier recht doen aan de treurige situatie.

“While the sinners sin, the children play.” The Florida Project is een schrijnend en tegelijkertijd mooi portret over opgroeien in armoede. In Orlando is het altijd mooi weer en Disney World is dichtbij, maar bijna letterlijk voor de stoep van het pretpark is het armoe troef. Laat het mooie weer, de felle kleuren en de vrolijke kinderen je niet verblinden, het leven hier is hard. In deze omstandigheden zie je Monee (de voortreffelijke Brooklynn Prince) opgroeien, en je ziet haar kattenkwaad uithalen met vriendjes en haar eigen (droom) wereld creëren. De omstandigheden zijn hard en tragisch, maar als je iets verder kijkt is The Florida Project ook een indrukwekkend coming of age verhaal met veel herkenbare momenten. Helaas gaat het kattenkwaad dat ze uithalen van kwaad tot erger, en je weet al snel dat dit fout gaat aflopen. Het is alleen de vraag voor wie de politie als eerste komt, de moeder of dochter. Als kijker krijg je weinig sympathie voor de moeder (Bria Vinaite), maar je voelt wel de band tussen moeder/dochter. Dafoe is ook weer fantastisch als manusje van alles met het hart op de goede plaats. De eindscene voelt aan als een droomsequentie, maar in de stad van Disney World is alles mogelijk. Echt alles, laat The Florida Project op schrijnende wijze zien, en de American Dream is hier heel dichtbij en tegelijkertijd toch ook weer zo ver weg.