The Devil's Advocate (1997)

Toch wel weer een sterke film met een onderliggende moraal. Tot hoever kan je gaan met rijk en populair te worden als advocaat vooraleer je last krijgt van je geweten en last met je vrouw? Als je weet dat iemand schuldig is, ga je hem dan verdedigen? Ik ken vrij weinig van rechten aangezien ik nog jong en lichtelijk onbezonnen ben en bovendien wetenschappelijk ben aangelegd. Toch vond ik het aantal echte rechtbankscènes nogal beperkt. Ik wou Reeves echt zien winnen. Je ziet een bepaald fragment van de zaak om hem in een volgende scène te feliciteren met zijn overwinning. Ok dan? Dat getuigt van een matige uitwerking zeker voor deze speelduur. Het had gerust nog wat langer mogen duren dan want de rechtbankstukken vond ik vaak de interessantste. Ondanks dat waren er voor mij weinig andere minpunten. Buiten het einde misschien. Het is een beetje een anticlimax en toch ook weer niet. Ik vind het een moeilijke. Nu goed voor de rest heb ik geboeid gekeken naar Al Pacino en Reeves. Het duurde even voordat ik doorhad dat Charlize Theron de vrouw van Reeves was, maar goed. Dat ligt aan mij en niet aan de film. Intrigerende film dus met interessante dialogen en wederom sterke acteerprestaties.

Er zit meer achter deze film dan je zou denken. Is ook geen rechtbankfilm in de strikte zin van het woord. In Devil's Advocate bepalen morele vraagstukken en keuzes de loop van het verhaal tot het einde en dat levert heerlijke dialogen op. Een jonge ijdele advocaat wordt ingehuurd voor groot geld door één van 's werelds rijkste advocatenbureaus geleid door ene John Milton. Hij trekt met zijn vrouw naar New York maar zijn leven neemt niet de wending aan die hij voor ogen had. Als kijker word je meegesleept in een somber verhaal met een weinig hoopgevende kijk op de mensheid. Wie de film voor het eerst ziet verwacht niet dat hier plots fantasy elementen in komen. Het is niet de duivel die aan de touwtjes trekt.. iedereen maakt zijn eigen lot... Free will, it is a bitch! Reeves mocht er best wezen, al steekt hij maar bleekjes af tegen Al Pacino's charisma. Theron nog vrij bescheiden in één van haar vroegste rollen; Blijft evenwel een leuke film om te herzien.

Masterclass overacting. Pacino, bedoel ik vanzelf. In de meeste films is dat al zo, maar hier gaan wel echt alle remmen los. Gelukkig past dat redelijk in het plot en irriteert het daarom niet echt - en waar al toch, dan is er daarnaast nog de fraaie toespraak die Pacino mag uitspreken. En ook nog wat minder bekende maar wel erg aardige citaten doorheen de film. Daar tegenover dan Reeves. Het contrast kon haast niet groter zijn, aan de andere kant, de rol die hij speelt vraagt ook om een stuntelende stoethaspel. Met een behoorlijke acteur had het niet zo goed gewerkt als nu. Toch irriteert hij wel, zoals eigenlijk altijd. Dan zijn de vele bijrollen leuker - die van Theron wel voorop vanzelf, mooi gedaan. Wat wel wat jammer is is dat als je de clou al weet er toch wel een deel van de kracht wegvalt. En wellicht ook, wat me al wel vaker opgevallen is met klassiekers uit deze periode, dat ik toch wat kritischer naar films ben gaan kijken. Een meesterwerk kan ik dit nu echt niet meer vinden. Maar wel een leuk filmpje.