The Crying Game (1992)

Melodramatisch broddelwerk met een (ja, echt waar) overacterende Whitaker als cricket speler met een raar accent. Ook nog eens met de meest harkerige dialogen, maar dat geldt voor iedereen hier. Niet het enige dat niet serieus te nemen valt. Zijn vriendschap met Fergus is meteen al iets dat niet overtuigt en de volgende relatie die zich aandient, tja, Jimmy, dat had je toch moeten zien aankomen. Jordan zet z'n film dan ook nog eens voor lul met die flashbacks en het IRA plotje dat weer de kop opsteekt, is meteen om zeep als Jude zich gaat aanstellen. Brandhout van begin tot eind.

Toen de klanken van Percy Sledge’s “When a man…” (een song waaraan ik zeer dierbare herinneringen heb) uit de speaker kwamen, wist ik meteen dat ik de film al eens eerder gezien had. Hoewel dat vrij lang geleden moet zijn, slaagde de film erin mij opnieuw te boeien. In de eerste plaats dankzij het prachtige scenario, waar alles in zit wat je maar kunt wensen: spanning, romantiek en drama. Op de tweede plaats vanwege de gedenkwaardige rollen van Stephen Rhea, Jim Broadbent (de barkeeper) en vooral van een uitmuntende Jaye Davidson. Het komt niet zo vaak voor dat een herziening mij aangenaam verrast. Dat was hier het geval.

Uitstekende film. Heel humanistische film vooral, waarin het hoofdpersonage uit oprechte goedaardigheid en daarna liefde voor de vriendin gaat geven van een gedode Britse soldaat die hij heeft gegijzeld samen met zijn IRA vriendjes. De ambiguë gevoelens overheersen en de relatie tussen een door schuldgevoel bekropen Fergus/Jimmy en de eenzame maar naar affectie hunkerende Dil vond ik erg boeiend om volgen. Naar het einde toe keert de IRA nog eens terug en kent de film nog wat spanning. Zelden zo'n film gezien waar romantiek, drama en thriller zo goed aan elkaar hangen. Ik had de film al gezien dus kende de twist wel, maar zelfs met herziening blijft deze film echt een kanjer. Slechte poster: het wordt verkocht als een thriller terwijl de film in essentie een drama is.