Resten af Livet (2022)

De film portretteert een gelukkig gezin waar plotseling de zoon sterft waarna de leden in diep verdriet verkeren en ieder op eigen wijze ermee om probeert te gaan. Dat geeft eerst vooral een bedrukte sfeer en zwijgen maar al snel ook irritatie want met name de moeder drukt haar verdriet weg en wil niet meedoen met het alsmaar gedenken door de vader. Uiteindelijk komt het toch weer goed in het gezin nadat de moeder lichamelijke klachten krijgt en naar een praatgroep gaat. De film is zo zowel qua plotontwikkeling – een drieluik van ongestoord familiegeluk, verveemding van elkaar en elkaar hervinden – als qua moraal (verdriet kun je beter uiten en delen dan opkroppen door in jezelf te keren) weinig bijzonder of verrassend, maar evengoed is het een mooie, fijne film: hij kabbelt aldoor op een aangename wijze voort (zowel in gelukkige tijden als bij het verdriet want het leven gaat verder en men probeert normaal te doen) en het verdriet is toch wel heel goed mee te voelen; de film doet me wat denken aan Close (Film, 2022) waarin eveneens juist het ingehoudene een grote emotionele impact krijgt.

Realistisch portret van een familie voor en nadat een familielid op tragische wijze om het leven komt. De nabestaanden rouwen op hun eigen manier, eerst afzonderlijk, waardoor afstand en onbegrip ontstaat, maar geleidelijk vinden ze de weg naar elkaar terug. Petersen vult de film met momenten waarin de veranderende verstandhoudingen op subtiele wijze zichtbaar worden, daarbij op briljante, maar onopvallende wijze gebruikmakend van cameraopstellingen. Prachtig gespeeld door de gehele cast en met een zeer ontroerende ontknoping. Een van de beste films over rouwverwerking.

Een mooi en triest relaas hoe een hechte familie omgaat met rouw. We zien het portret van een warme familie dat alles met elkaar deelt. Line probeert zwanger te raken en ondergaat IVF. Je merkt dat iedereen ermee begaan is, alsof het het ieder persoonlijk treft. Leuk zijn die ontbijtmomentjes, verjaardagen die gemeend bezongen en gevierd worden. Leuk ook dat chauvinistische gevoel van het hijsen van de Deense vlag in de tuin of de Deense prikkers op tafel. Niet voor het eerst dat ik dit zie in een film, in Denemarken, ook Zweden bijvoorbeeld, maar bij ons in België heel wat minder traditioneel. Ik ben een overtuigde Belg, maar dit doen wij ook niet. Ik weet niet hoe het zit met het nationaliteitsgevoel van de Nederlanders? En dan het tragische moment. Zoals dat steeds gaat, erg onverwacht en snel. Ik werd zelf in snelheid gepakt en had even niet door over wie het ging - in de synopsis ging het over de zoon, maar dat las ik niet vooraf. En dan zie je die hechtheid van de familie afbrokkelen. Scherp of hard wordt het nooit, wel subtiel. "Forever" is een kleine ingetogen serene film over rouwverwerking. Iedereen heeft verdriet, maar beleeft dit individueel. Er wordt weinig gepraat over het gemis. Prima acteerwerk van de hele cast. Enig minpuntje vond ik de schoonzoon die er maar voor spek en bonen bijliep, voor de rest fijne film!