Planet of the Apes (1968)

Na War of the Planet of the Apes (2017) gezien te hebben, ook deze originele Planet of the Apes (1968) nog eens herzien en ik blijf het ondanks zijn leeftijd een goede film vinden. Toegegeven, het acteren is nogal houterig, de gevechten tussen Taylor en de apen zien er heel nep uit en de apenplaneet ziet er helemaal niet uit als een onbekende planeet ergens ver weg in het heelal, terwijl de astronauten er geen moment aan denken dat ze terug op aarde zijn. Maar het idee voor die tijd was erg origineel (weliswaar gebaseerd op een boek La Planète des Singes uit 1963 van de Fransman Pierre Boulle) en de make up van de apen was heel goed gemaakt. Er was natuurlijk nog geen CGI in die tijd, en men kan zich afvragen wat er het meest nep uitziet: CGI of acteurs in maskers en make up? Charlton Heston imponeert weer in zijn rol als George Taylor. De man straalt gewoon mannelijkheid uit, en schitterde eerder al in Ben-Hur (1959) en The Ten Commandments (1956). Linda Harrison als de mooie Nova heeft niet zoveel te doen aangezien ze niet kan praten, maar ze weet met haar grote ogen toch goed uitdrukking te geven aan haar emoties. Als je deze film zonder enige voorkennis kunt ingaan, zal je natuurlijk meer geshockeerd zijn bij de verrassende ontknoping, maar is er nog wel een mens die niet weet op welke planeet Taylor zich bevindt? En dat is een beetje jammer, want ik kan mij nog herinneren hoe ikzelf als kind compleet uit het veld geslagen was bij het zien van de laatste beelden van Planet of the Apes.

Het was nog eens tijd om één van mijn favoriete films aller tijden opnieuw te bekijken na al die jaren. Vroeger al een paar keer de hele franchise gezien, maar nu was het toch even geleden. Nu was het tijd om deze samen met mijn zoon te bekijken en lekker te filosoferen. Want inhoud zit er genoeg in om daar over te leuteren. Maar het allerbelangrijkste ...de film staat nog steeds als een huis. Gewoon geweldig. Het verhaal dat zeer geduldig opgebouwd wordt met een paar spannende scènes, de hilarische quotes van Taylor, de prachtige omgeving van Lake Powell, de interessante dialogen, de fantastische ontwerpen van het apendorp, de mooie decors , de geweldige make-up en natuurlijk het kolossale einde zorgen dat deze film een monument blijft. Daarbij is Charlton Heston prima gecast voor deze rol en mag de mooie Linda Harrison er zeker zijn. Als tiener kan ik mij nog herinneren dat ik hoopte dat ze niet zou dood gaan in de film. Oja, het is een oude film , maar mijn zoon geeft een dikke 8/10. Dat zegt toch ook nog wat dat de film ondanks de ouderdom en met al dat bombastisch geweld van nu ook veel. Ik blijf natuurlijk bij mijn 5 sterren die ik niet vaak geef.

Deze film een tijdje geleden eindelijk eens uit de blu ray box gehaald (die in de vorm van een apenkop). In de jaren tachtig voor het eerst gezien. Film begint heel sterk en de tocht op de geheimzinnige planeet straalt één en al mysterie en avontuur uit, hoewel je als kijker natuurlijk wel snapt dat ze uiteindelijk bij de apen gaan uitkomen. Vervolgens valt de film wat stil met een wat al te doorsnee en zelfbewust tussenstuk, om vervolgens in de finale weer een tandje bij te schakelen en de nodige spanning en actie toe te voegen. Best aardig allemaal, maar een echte klassieker? Net wanneer je de film als niet meer dan redelijk amusant wilt bestempelen, komt dan geheel onverwacht dat verbijsterende einde, wat werkelijk bij de eerste kijkbeurt bij mij als een mokerslag aankwam. Wow! Wat een geweldig, origineel slot! Het einde van het boek is geheel anders en uiteindelijk gebruikt voor de Burton remake, maar is toch een stuk minder. Dat van het origineel maakt ook nu nog steeds enorm veel indruk. Overigens duurde het heel lang voordat ik de echte gezichten van acteurs McDowall en Hunter zag, jarenlang kende ik hen slechts met hun apengezicht uit deze filmreeks. Vanwege het sterke begin en het fantastische einde: een acht, ofwel vier sterren.