Il Postino (1994)

De eerste helft is prachtig, met een subtiele Troisi, een knap onderkoelde Noiret, en een plot dat zich afwikkelt als een soort sprookje, met de kleine man die zijn dichterlijke gaven ontwikkelt en het mooie meisje dat voor hem valt. Maar halverwege verandert de film van tempo, en dan wordt het contrast opeens schril: de plot zwalkt met zevenmijlslaarzen vooruit, van een zoen tussen Mario en Beatrice springen we ineens naar de ondertrouw, aan de bezwaren van de vinnige tante wordt geen aandacht meer geschonken, de manier waarop Mario aan zijn einde komt komt nogal uit de lucht vallen en slaat voor mij als een tang op een varken, en ik weet niet of ik de laatste scène met Neruda op het strand betekenisvol kan noemen (is die bedoeld om aan te geven dat hij pas dank zij de geluidsopnamen van Mario beseft hoe gelukkig hij op dit eiland was?). Ook rare plotelementjes: ik kan me niet voorstellen dat er geen tientallen geile mannen om Beatrice heen zwermen, en tante vindt het niet goed dat haar nichtje met een aspirant-dichter praat maar wèl dat ze rondloopt met een décolleté waar je u tegen zegt. Het zijn dit soort momenten die me uit de film halen en die de ontroering ondermijnen.

Kan me grotendeels vinden in bovenstaande mening. Een zeer degelijke film waar ik graag naar gekeken heb. Maar voor mij heeft hij niet de status van klassieker die hij hier en daar wel verworven heeft. In dat opzicht lagen de verwachtingen vrij hoog en viel hij dus een beetje tegen. Pablo Neruda heeft een wat mythische status bij de bewoners wanneer hij neerstrijkt op het Italiaanse eiland nadat hij verbannen is uit Chili. De locaties op de eilanden Salina en Procida zijn idyllisch en haast even poëtisch als de gedichten van Neruda zelf. Ook de vriendschap met de postbode Mario is innemend. Het plotverloop daarentegen verloopt met horten en stoten. De verliefdheid op de lokale schone Béatrice neemt wat bokkensprongen en wordt weinig uitgediept. Soms wat slordig en rommelig al maakten de contacten tussen Maria en Neruda veel goed. De sfeer van Zuid-Italië komt mede door de muziek goed tot uiting. En met een dichter en aspirant-dichter zit je natuurlijk goed met enkele goede dialogen of quotes. Erg fijn om eens gezien te hebben, maar niet het meesterwerk dat ik dacht te aanschouwen.