Help (2021)

Het moet zowat één van mijn eerste films zijn waarbij ik de Covid-pandemie en de daarbij horende mondmaskerplicht zo prominent zie opduiken in een film. Ondanks het feit dat we er zelf in den lijve twee jaar mee te maken hadden, voelde het surreëel aan. Vreemd eigenlijk. Vraag me af hoe je er dan moet naar kijken binnen 10-20 jaar. Maar de algemene tendens komt wel goed tot uiting. Het tekort aan personeel, de helse werktijden, de angst bij de bewoners, de voorzichtmaatregelen, enz ... De druk voor het personeel is enorm en recht evenredig met de verantwoordelijkheden die eraan vasthangen. En dat voor een laag loon... De ontwikkeling met het personage Tony is een subplot die ik wat verrassend vond. Althans hoe het uiteindelijk afliep. Niet altijd evident om werk en privé gescheiden te houden of de emotionaliteit niet te veel te laten doorwegen. Prima rol overigens van Jodie Corner!

Film heeft het in de eerste plaats over de inzet van een hulpverleenster in de zorgsector op het ogenblik dat Covid -19 de wereld teistert en er veel onzekerheden inzake passende maatregelen overal de kop op steken en de taken erg gaan verzwaren. In dit verband is het vooral die lange scène tijdens de nacht waarbij een bewonderswaardig optreden van Sarah indruk maakt. Merkwaardig is dat naast de hoofdplot veel aandacht gaat naar de emotionele band tussen verpleegster en één zieke. Het vormt misschien wel het meest pertinente van de film, want hier spreekt het hart, anders dan alle, goedbedoelde, maatregelen. Jodie Comer maakt indruk, maar ook Stephen Graham is uitstekend in zijn rol.

Jodie Comer is geweldig als verpleegster in deze televisiefilm over een Brits verzorgingshuis voor de demente personen, dat getroffen wordt door COVID-19. Vanwege haar persoonlijke betrokkenheid krijgt zij het deksel op de neus, want “rules are rules”. Dat doet me sterk denken aan bureaucratisch Nederland dat alles tot drie cijfers achter de komma wil regelen om persoonlijk initiatief in de kiem te smoren. Vanaf de openingsscènes wist ik dat deze film precies in mijn straatje zou passen. Het laatste deel (in de camper) vind ik evenwel niet sterk, maar dat doet weinig af aan de impact van de film. Want, zoals gezegd, Jodie Comer speelt de sterren van de hemel. Zij en haar tegenspeler Stephen Graham zorgen ervoor dat deze film nog wel even nagalmt.