Der Baader Meinhof Komplex (2008)

Als historisch document mag deze film er wezen. Binnen tweeënhalf uur wordt een tijdspanne van tien jaar behandeld, en er is voor gezorgd dat geen luttel feitje ontbreekt. Ben je dus geïnteresseerd in de geschiedenis, dan kan deze film op jouw belangstelling rekenen. De oorspronkelijke beelden van een rellende menigte of een bondskanselier die zijn volk toespreekt, voelt niet gefabriceerd aan. Qua speelfilm is het eindproduct tamelijk summier. Evenwel was wellicht het de bedoeling van de regisseur de leegte van de links-radicale ideologie te benadrukken door zijn personages af te schilderen als uitsluitend politieke dieren; in dat geval is hij in zijn opzet geslaagd. Alleen Ulrike Meinhof krijgt nog wel wat diepte mee, en dan voornamelijk in het begin als intellectuele, introspectieve van het stel ongereguleerden. De metamorfose van haar persona in een moorddadige terrorist wordt nochtans helemaal niet getoond, laat staan verklaard. Het wordt enkel benoemd, als we haar uit het niets haar kinderen zien laten vallen om haar sektarische bestaan voorop te stellen. Baader en Ensslin worden bepaald als het zinnebeeld van antipathiek tentoongesteld. Ze rellen zonder dat het een aard heeft, schmieren er op los en zelfs wanneer Ensslin Mao citeert trekt ze nog een vuile smoel. Ik vraag me af of deze personen in real van zulks een inhoud of moraliteit gespeend waren. Het lijkt mij schier onwaarachtig.

De geschiedenis van de Rote Armee Fraktion is een aaneenschakeling van links-extremistisch geweld in de jaren 60-90 van de vorige eeuw. In Der Baader Meinhof Komplex krijgen we in snelvaart een overzicht van al dit buitensporig hard geweld. Los van enkele flarden krijgt de kijker vrij weinig info om de werkelijke beweegredenen van de actiegroepering, zeker bij de tweede generatie eind jaren 70. Ook bij de personages is het niet altijd duidelijk wat hen drijft. Bij Ulrike Meinhof bijvoorbeeld, journaliste van beroep én toch één van de topfiguren en oprichters van de groepering kon ik niet achterhalen waarom ze haar leven zo'n drastische wending gaf. De film bevat te weinig diepgang en karakterontwikkeling om dit te verduidelijken. In de plaats krijg je een tsunami aan geweld voorgeschoteld. Vooral in het tweede gedeelte waarbij afrekeningen in koelen bloede en in ware mafiastijl worden geportretteerd waren schokkend. Stijlvol in beeld gebracht, dat zeker, goede vertolkingen ook waardoor deze film valt onder het pure misdaadgenre. Iets te weinig historisch drama naar mijn gevoel omdat mijn verwachtingen anders lagen, maar voor de rest vermakelijke film.

Deze film is meer een documentaire dan een film: er wordt een overzicht gegeven van jaren aan R.A.F.-geschiedenis waarin dan enkele sleutelscènes gespeeld zijn en in de film komen. Maar ondanks dat de film 150 minuten duurt blijft de film hierdoor enorm oppervlakkig omdat er niet is gekozen voor een bepaald spect, voor een bepaalde focus. Nu is het veel, maar alles net niet. De film blijft daardoor ook vrij afstandelijk en de personages zijn niets meer dan wat vervelende relschoppers, later terroristen, waarvan ik hun beweegredenen nooit echt begreep. Visueel oké met een goed tijdsbeeld met een stijl die vaker is gebruikt en in deze film miste ik toch vooral een stukje persoonlijke inbreng. Dit was het betere jatwerk. 2,5*