Cléo de 5 à 7 (1962)

Een erg mooie film van Agnès Varda, waarin hoofdrolspeelster Cléo twee uur moet te zien doorkomen, voordat zij om zeven uur 's avonds de uitslag van haar doktersonderzoek zal krijgen. Een onderzoek, dat waarschijnlijk een negatieve uitslag zal hebben, omdat ze zelf denkt dat ze aan kanker dood zal gaan, zo hebben de kaarten haar dat immers voorspeld. Cléo zelf is een jonge popzangeres, die hoopt ontdekt te worden, maar relatief gezien nog vrij onbekend is. De rol wordt voortreffelijk gespeeld door Corinne Marchand, die daarnaast ook nog eens erg plezierig is om naar te kijken. Marchand weet haar rol aan de ene kant van veel levenslust en charme te voorzien, maar aan de andere kant zie je soms ook haar twijfel doorschemeren, omdat ze weet dat ze misschien spoedig kan sterven. Die tegenstrijdigheid maakt het toch een vrij lastige rol om te spelen, maar Marchand doet het voortreffelijk. Haar rol doet ook erg denken aan de rol van Anna Karina in Godards, Vivre Sa Vie: Film en Douze Tableaux. Des te leuker is het dan om te zien dat in een stomme sectie zowel Godard als Karina voorbij komen. En zo kabbelt de film rustig voort, met af en toe erg mooi geschoten beelden en goed geschreven dialogen. Het tempo is soms lekker sloom, maar het kijkt oh zo lekker boeiend weg. Het laatste halfuurtje, waarbij Cléo de soldaat ontmoet, vond ik persoonlijk het mooist. Ik betrapte mijzelf erop dat ik erg benieuwd was naar de uitslag. Erg mooi camerawerk ook, wanneer ze afwisselend lopend, met de tram en weer lopend richting het ziekenhuis lopen voor de uitslag. Leuk weetje is trouwens ook dat in Frankrijk de twee uur in de namiddag tussen vijf en zeven juist bekend staan als de uren waarop geliefden elkaar ontmoeten. Een echte aanrader als je gek bent op de Franse new-wave cinema. Vivre Sa Vie: Film en Douze Tableaux blijft mijn favoriet, maar deze Cléo de 5 à 7 komt er toch wel behoorlijk dicht bij in de buurt. 4,5*

Fijne nouvelle vague. Beetje door Parijs rijden in zwart-wit met tussendoor wat gekkigheden, dat gaat nimmer vervelen. Ook een van de toffere overgangen van kleur naar zwart-wit die ik ken trouwens (andersom komt volgens mij vaker voor). De vrouwelijke protagonist is minder interessant dan bij Godard vaak het geval is, wat waarschijnlijk meteen de reden is dat de impact van het drama vrij beperkt blijft. Nog een eervolle vermelding van de "jump-cut zonder cut" bij het shot van de twee hoofden in de bus, die telkens even naar voren knikken.

Nu niet dat ik al zoveel zag van Varda, maar wat ik van haar al zag, waren alleen maar documentaires. Nu dus voor mij haar eerste speelfilm. Je ziet wel meteen dat Varda veel kwaliteiten met de camera heeft. Ze slaagt erin - de mooie Corinne Marchand - helpt hier wel bij, om de kijker naar zich toe te zuigen met haar prima cinematografie. Wel een boeiend gegeven om Cléo te volgen met de boodschap van onzekerheid over haar gezondheid. De onzekerheid gaat over naar paniek, angst, fatalisme ... en de passanten die ze tegenkomt delen in haar relaas. Het levert fijne cinema op. Go with the flow, zowel Cléo als de film zelf. Naast het uitstekende camerawerk ook prima dialogen en acteerwerk. Leuk!