Brooklyn (2015)

Vandaag nog even op de valreep de film kunnen zien in Utrecht. Zelden zo'n goede film gezien. Er moet wel heel wat gebeuren voor bij mij de tranen over mijn wangen rollen, maar ze kregen het echt wel voor elkaar. Jammer dat die dame van de Filmkrant er helemaal niets van begrepen heeft, of ze is te jong of ze heeft gewoon geen gevoel, zoals iemand al eerder schreef. Het gaat hier juist om het onderhuidse dat duidelijk voelbaar is door het sublieme acteren en niets te maken heeft met emigreren of vrouwenemancipatie. Deze onderhudse laag is constant aanwezig en maakt het voor mij een kippenvel film. Maar inderdaad in totaal contrast met de huidige snelle sociale media afgestompte wereld waarin we nu leven.

Een aardige film, die fijn wegkijkt. Allereerst is het allemaal netjes in beeld gebracht, al zijn de beelden verder niet echt bijzonder. De hoofdrolspeelster doet het erg goed, speelt een lief en gevat personage, er is een fijne chemie met haar tegenspeler, maar ook met de actrices die haar huisgenoten spelen. De kanttekening is dat het ook erg makkelijk aanvoelt. Er is nauwelijks conflict, iedereen op het oude kreng na is aardig voor elkaar. Het hoofdpersonage kampt natuurlijk met wat innerlijke conflicten, maar echt problematisch wordt het niet. Het conflict wordt niet echt op de spits gedreven. Dat geldt ook voor de keuze voor een Italiaanse partner. Er is werkelijk niemand die er moeilijk over doet (zelfs het oude kreng niet, die vooral het feit dat ze getrouwd is lijkt te gebruiken), terwijl ik me niet kan voorstellen dat dat niet gevoelig lag in die jaren. Het einde voelt gelukkig aan, maar er wordt ook het een en ander nìet in beeld gebracht. Hoe gaat het bijvoorbeeld nu verder met haar moeder die eenzaam achterblijft? Dat zien we niet. Hun afscheid voelt vrij abrupt aan, maar toch ook zonder noemenswaardige slag of stoot. In combinatie met de soms wat nadrukkelijk aanwezige muziek kost dat de film toch echt punten. 2,5*.

Brooklyn is een mooie sfeerfilm geworden over immigratie naar het Beloofde Land dat Amerika toen nog was. En die sfeer wordt maximaal uitgediept bij de paspoortcontrole en de scène op de boot. Eilis is een zelfverklaarde vrouw die de lokroep van het grote Amerika niet kan weerstaan en het kleine lokale Ierland achter zich laat. De film dreigt uit te monden tot een eenvoudige romantische film waarbij ze moet kiezen tussen twee geliefden, maar de film gaat verder dan dat. Brooklyn geeft het gevoel, het onbehagen, weer van een sprong in het duister, niet goed wetende of het ooit licht zal worden. De veilige haven van een onbezorgd veilig bestaan - voor vele anderen was Europa een afgesloten toekomstloos hoofdstuk - werd ingeruild voor een kansrijk glorieuze nieuwe toekomst. Te vaak wordt de oversteek van de Grote Plas te geromantiseerd voorgesteld, alsof eenieder slaagt in Amerika (als je maar wil ...). Eilis slaagt eveneens in Amerika, maar de film creëert de emotie van de heimwee naar huis, de eenzaamheid, de onzekerheid die ontstaat door aan te komen in een onbekende nieuwe wereld. De sfeer van Brooklyn komt geweldig tot zijn uiting met de mooie cinematografie, decorsetting en kostuums. De bruisende stad komt werkelijk tot leven met de pittoreske straatjes, mooie bruggen en gezellige uitgaansbuurten. Ook het acteertalent van Saoirse Ronan springt er bovenuit en tilt de film naar een hoger niveau. Terechte nominaties op de Oscars destijds, jammer genoeg geen verzilvering.