Almost Famous (2000)

“Rock stars have kidnapped my son!” Almost Famous heeft nog steeds niets van z’n magie verloren. De muziek, de kostuums, de acteurs, het straalt allemaal een heerlijke jaren 70 sfeer uit en regisseur Crowe verdient alle lof voor een sentimentele en nostalgische filmbelevenis. De acteurs en actrices hebben zichtbaar lol in het spelen van hun rol en de chemie onderling is waanzinnig. Het hele gegeven van een 15-jarige jongen die een rockgroep mag volgen en erover mag schrijven voor Rolling Stone Magazine, sprak mij als tiener natuurlijk erg aan en de film heeft nog steeds een onweerstaanbare aantrekkingskracht. De jaren 70 die op prachtige wijze tot leven komt, Simon & Garfunkel, The Who, Black Sabbath, Led Zeppelin, Kate Hudson (jeugdcrush…), Crudup, Lee, Fugit, Deschanel en de geweldige McDormand en Hoffman, er is heel veel om van te genieten. Crowe heeft een perfecte balans gevonden tussen humor, drama, nostalgie en sentiment en de film voelt aan als een warm bad. Almost Famous is een film over een jonge jongen die geleidelijk aan volwassen wordt en wat harde lessen te verduren krijgt. Een coming of age verhaal die na al die jaren blijft boeien.

Leuke tip van dualcia van een film waar ik anders niet snel op zou zijn uitgekomen. Het is een film met een fraaie seventies sfeer die fijn wegkijkt. Ik koos voor de director's cut van bijna drie uur en heb daar zeker geen spijt van, die versie zakte welgeteld één keer in maar dat heeft niet kunnen voorkomen dat ik het in een keer uitgekeken heb. De film heeft veel weg van The Perks of Being a Wallflower (2012) die ook over een muurbloempje gaat en een fijne nineties sfeer kent, al heeft die film niet de musikale insteek van deze. Een coming of age die zich midden in de rock scene afspeelt, met een brede en bekende cast die het uitstekend doet. Erg aangename wegkijker. 4*

Matig. Zoveelste verheerlijking van de rockscene (of eender welk ander hip ding uit lang vervlogen tijden). Ditmaal via een jonge journalist die mee mag gaat toeren met een mid-level rockbandje. Stoere kerels die een wild leven lijden en geweldige quotebare dingen zeggen. Veel meer heeft de film jammer genoeg niet te bieden, behalve dan een wederkerend moraaltje dat zich uitspreekt tegen de vercommercialisering van een anti-establishment beweging en muziekstroming. Wat kan je daar nog mee aanvangen in 2018. Enige voordeel is dat Crowe nog wel een redelijk vlotte film weet te maken, wat ook niet verkeerd is voor een film die 150 minuten duurt. Ondanks de lange speelduur zijn er weinig momenten die schuren of waar de verveling echt begint in te zetten, jammer genoeg zijn er ook zelden scenes die enige meerwaarde hebben of nog maar het potentieel tonen langer dan een dag te blijven hangen. Allicht leuker als je de muziek kan waarderen of die scene hebt meegemaakt. 2.0*