The Taking of Pelham One Two Three (1974)

Shit! Piss! Fuck! Het moge duidelijk zijn dat Scott het wint op het visuele, maar op alle andere fronten is Sargent de baas. Tot zover de vergelijking, want dat gaat toch nergens over. Deze mag dan als misdaad thriller de boeken in zijn gegaan, klamme handen krijg je er niet meer van. Geeft niks, ik zie vooral een harde komedie met een enorme dosis lol en bravoure die het van start tot finish domineert. Iedereen loopt elkaar af te snauwen met grote, giftige en cynische bekken, Mr. Grey is een smeerlap pur sang, de burgemeester is een dwaas die telt in stemmen in plaats van levens en als Garber ze probeert te redden, moet hij het opnemen tegen iemand die er vooral over inzit of z'n treintjes wel op tijd rijden. Zelfs de gijzelaars gedragen zich lang niet altijd als bange wezels. Dat dronken wijf mist alles. Heel wat kutopmerkingen die de revue passeren, die soms maar gewoon genegeerd worden, want Shaw is de allercoolste van het stel en ze hebben maar een uurtje om het zaakje af te handelen. De afloop zal niemand verbazen, alhoewel het nog wel een opvallende manoeuvre heeft, maar er zit daar nog wel wat spektakel. En een heerlijk brede grijns. Een grijns die ik gedurende de hele film heb gehad.

Uitstekende film waarin een groep mannen een metro en de passagiers gijzelen voor losgeld. Een fijne typisch jaren '70 actie-thriller die het 40 jaar na dato nog goed doet (ook vanwege het tijdsbeeld). Een uitstekende opbouw met genoeg spanning, waarbij ook ruimte voor wat humor hier en daar. Walther Matthau doet het goed in een a-typische rol voor hem.

Dit weekend bekeken. In de jaren '80 kwam deze film regelmatig op TV, maar het was inmiddels jaren geleden dat ik hem nog zag. Hoewel de film vandaag de dag wat langzaam over kan komen, heeft hij nog niet veel van zijn glans verloren. Het is vooral het script, met zijn spanningsopbouw en zijn boeiende karakters wat het interessant en spannend maakt. Ook zit er aardig wat humor in verwerkt, vooral rond het karakter gespeeld door Matthau (die Japanners! Haha!) en leefden we in een tijd waar gelukkig nog geen spraken was van politieke correctheid, zodat ieder personage zich in de film lekker kan uitleven en lijkt te kunnen zeggen, wat er in hem op komt, zonder bang te hoeven zijn één of andere actiegroep achter zich aan te krijgen. Het sterke is ook dat de schurken de meeste tijd bijna onherkenbaar in beeld zijn door hun vermomming, terwijl je toch twee beroemde acteurs hebt, met Shaw en Balsam, die niet voor een schijntje komen werken. Vergelijk dat nu eens met de remake, waar je Travolta na een paar minuten al gewoon zonder vermomming bezig ziet. Tijden veranderen. Film kent relatief weinig actie, maar, die er in zit, is nagel bijtend spannend en vol vaart in beeld gebracht. Een klein, inmiddels beetje vergeten, juweeltje! Een acht, ofwel vier sterren.