Killing Zoe (1993)

Deze film indertijd in de bios gezien, en toen diep van onder de indruk. Dat was overigens behoorlijk ver voordat er iemand van Tarantino gehoord had - Reservoir Dogs was wel eerder uit, maar werd niet zo heel snel bekend, en de associatie van deze film met Tarantino kwam voor zover ik me herinner pas met de dvd-versie - op de doos van de vhs band die ik indertijd had was de naam van Tarantino niet te bekennen - en of dat uiteindelijk deze film nou zo'n goed gedaan heeft betwijfel ik nogal, en dat het iets anders dan een marketingtrucje is eigenlijk ook. Deze film dan. Lekker vlot vanaf het begin, met een heleboel tamelijk subtiele humor - de heerlijk Frans onhulpvaardige manier waarmee Zed in het hotel wordt behandeld, bijvoorbeeld, of de manier waarop elke vertaling het tarief van Zoe hoger maakt. Maar ook Nosferatu, de mooi botte manier waarop Eric zijn intrede doet, en de manier waarop daarna doorheen de nacht de voorbereiding van de overval met militaire precisie op een professionele manier tot in details wordt uitgewerkt - of zoiets. Qua timing allemaal best goed, qua cinematografie behoorlijk wat goeie en toen nog best nieuwe trucjes, goeie bijpassende soundtrack, en goeie rollen vooral van Stolz, Anglade en Delpy - van alledrie misschien wel hun beste rollen zelfs. Niet zoveel mis mee, dus, wat mij betreft - de paar kleine foutjes, zoals de overdreven schietpartij aan het einde zijn op zich wel te vergeven - net als dat Avary zich misschien net een tikje vertilt aan het verhaal - dat compenseert wel wat doordat indertijd een zo bot gewelddadige film nog wel ietwat nieuw was, en deze daarin bovengemiddeld veel inhoud en verhaal te bieden had. Nou ben ik daarin wellicht nog steeds wel wat bevooroordeeld, er zit wel ergens een stukje jeugdsentiment aan - en ik had indertijd ook behoorlijk wat moeite gedaan om die vhs band te vinden. Besteld bij een speciaalzaak in de stad, als ik het me goed herinner.

De hoes is me altijd bijgebleven en me er nu eindelijk eens aan gewaagd. 'k wist eigenlijk niet wat te verwachten, maar vond het nog een goeie film. 'k was wel wat verrast dat de film grotendeels in het Frans was, maar storend was het niet. De cast deed het ook prima en verder zag de film er prima uit. Misschien geen zo'n bekende film, maar vond dit wel onterecht, 'k heb het me zeker niet beklaagd.

Blijkbaar wou Roger Avary een scene van Killing Zoe in een Parijse McDonalds filmen, maar kreeg hij niet de toestemming. Ik vind deze triviale anekdote zeer exemplarisch voor de wat … euh.. ongewone poëzie van dit werkje. Waar Tarantino toch altijd meer hoogwaardige ambities heeft, is Avary zijn aanstellerig, overenthousiast etterig neefje. Ik heb principieel geen bezwaar tegen de mensen die Killing Zoe een flop noemen: het is bij wijlen gênant hoe de film poogt om ‘edgy’ te doen met nihilistische ultraviolence en veel ‘leuke vondsten’ komen nogal geforceerd over. Maar ergens heb ik toch wel bewondering voor Avary die zich, ondanks deze wat puberale aanstellerij, nooit echt vergaloppeert in louter stilisme en een soort vreemde betrokkenheid bij zijn personages behoudt. De bovenmatige aandacht die de ‘ontwikkeling’ van het personage van Stoltz (Avary's eigen 'evil twin', zoals hij hem zelf betitelt) krijgt, geef mij de indruk dat hij ook ergens onder de dikke laag van generation X cynisme een wat meer existentialistisch verhaaltje schuilgaat over de inherente vernedering van het volwassen worden. De kloof die er tussen ‘jeugdvrienden’ Eric en Zed ontstaan lijkt, is niet louter een plotelement, maar duidt een reële en menselijke teleurstelling aan. Het wat picareske verhaaltje heeft ook veel weg van een soort indie / mumblecore filmpje waar een onzeker hoofdpersoon een banaal reisje verknalt: flauw hotelkamertje, gevolgd door nutteloze geslachtsgemeenschap, gevolgd door een teleurstellende braspartij en een kater die maakt dat wanneer het tijd is om 'the real Paris' te gaan ontdekken, je eigenlijk gewoon je biezen wilt pakken om weer naar huis te gaan