Le Fantôme de la Liberté (1974)

Luis Buñuel is het perfecte voorbeeld van een regisseur, die graag wat uitprobeert, en vaak ook gewoon maar doet waar hij zin in heeft en dan krijg je zo’n film als deze. Een verhaallijn is er totaal niet in te ontdekken en serieus nemen moet je dit ook zeker niet. Het is gewoon afwachten wat er allemaal voor geks voorbijkomt en hoe leuk je dat uiteindelijk zult gaan vinden. Dat is zo’n beetje mijn ervaring bij het kijken van deze Le Fantôme de la Liberté. Er komt een hoop absurdisme en surrealistische scenes voorbij, waarvan het grootste gedeelte gelukkig wel leuk is. Het leuke zit hem vaak in het feit, dat je even denkt naar iets serieus te zitten kijken, waarna er vlak daarna vaak iets geks gebeurt. Verder kan ik er eigenlijk niet zo heel veel over kwijt. Zien is geloven en de een zal dit ongetwijfeld leuk vinden, terwijl ik hier ook best kan begrijpen dat anderen het weer niets zullen vinden. Ik houd hier op zich wel van en kan die gekke Buñuel meestal ook wel waarderen, zo ook hier. 3,5*

Uitstekende film waarin een aantal surrealistische en absurde scenes de revue passeren. Ondanks de opzet wordt het nier echt fragmentarisch, en dat is vooral te danken aan hoe de scenes elkaar opvolgen. Alles is mogelijk en de film is dan ook totaal onvoorspelbaar. NIet alle scenes werken even goed (met de wc-potten vond ik het meest treffend). Een kleine 4.0 sterren voor deze toch wel bijzondere film.

Ik was blij dat ik de plot had gelezen en dat ik wist dat het niet aan mij lag dat ik geen lijn zag in deze film. Mijn vierde Buñuel en op 1 film na weet de man me weinig te boeien. Ook deze film niet. Visueel saai (soms lelijk zelf) en nergens echt leuk of laat staan grappig. Absurdisme trekt me sowieso vaak niet. In dit geval helpt ook niet mee dat er niet echt een overkoepeld verhaal in zit want als de meeste losse onderdelen me al niet boeien dan al die stukjes aaneen 104 minuten lang al helemaal niet. Niet alles is slecht en een enkel momentje werkte nog wel maar het was barweinig. 1,5*.