Hunt for the Wilderpeople (2016)

Fijn. Waititi is naam aan het maken, maar het verbaast me toch een beetje dat iedereen het over What We Do in the Shadows heeft. Naar ik mij herinner was Eagle vs Shark toch ook al een kleine indie hit. Waititi toont met deze film in ieder geval dat hij het ook zonder Clement kan, al wordt die dan toch een klein beetje gemist af en toe. Eerste kwartiertje is wat doelloos, maar heerlijk moment als die vrouw doodgaat en de film plots richting krijgt. Het verdere verloop is iets voorspelbaarder, met een wat ongemakkelijke hook-up tussen een oude brompot en een ongewenst kind. Het deed me af en toe wat denken aan Bad Santa, al liggen de accenten hier wel iets anders. Sam Neill heb ik helemaal niet herkend. Gelukkig maar zou ik zeggen want normaal vind ik hem niet zo best. Hier wel erg goed op dreef. Maar het is toch Dennison die deze film draagt, met z'n opeengeprangde neus, ogen en mond omringd door een stevige vleesmassa. Delivery is ook lekker droog, de twee hadden er duidelijk veel zin in. En zo ontspint zich een best leuk filmpje. Beetje dik aangezet, wat filmreferenties (maar niet echt bijster goeie vond ik), wat natuur, een streepje drama en een epiloog die uiteindelijk misschien niet gehoeven had. Ook een soundtrack die ik iets te saai vond, maar ik ben sowieso geen geweldige fan van popriedeltjes herbruikt in film soundtracks. Het is doorgaans echt leuk, maar hier en daar stokt het toch een beetje, waardoor het nooit een écht geweldige film werd. Maar Waititi bewijst zich wel weer als origineel en kundig regisseur met deze film. Boy ook nog maar eens kijken en dan misschien de nieuwe Thor nog een kans gunnen. Al hoop ik dat die Hollywood uitstapjes geen gewoonte worden. 3.5*

Kiwi comedy... Kleine en fijne film. Ik zou niet onmiddellijk Sam Neill in zo'n indie filmpje verwachten. Het is een tragikomedie over een zwaarlijvig eigenzinnig jongetje dat in een pleeggezin geplaatst wordt. Wanneer de pleegmoeder overlijdt aan een hartaanval komt hij alleen te staan bij de oude brompot die haar vent is. Dit is het begin van deze wat absurdistische komedie met haiku's, filmreferenties, wilde zwijnen, skux-gedrag, een bush-man en andere karikaturale personages. Humor is er meer dan genoeg in dit vreemde gekke wereldje rond Ricky Baker. Dit zou zo een stripverfilming kunnen geweest zijn.

Een hevige innerlijke strijd gevoerd of ik deze film nou drie of drie en een halve ster moest geven. Uiteindelijk, na intensief overleg thuis, gekozen voor dat halfje extra. Het verhaal van een oude knorrepot die wordt opgescheept met een babbelziek jongetje hebben we eigenlijk al iets te vaak gezien. Wat het bijzonder maakt, naast de vaak prachtige beelden van de natuur, is de immer aanwezige, af en toe krankzinnige maar bovenal grappige humor waarmee dit wordt verteld: echt leuke en originele grappen worden hier vertoond. Wel is het zo dat die bizarre humor soms in contrast is met de rest van de film. Ik bedoel: het oogt niet als een volbloed komedie, de toon van de filmt is vrij serieus en die humor komt dan soms uit de lucht vallen, voelt net alsof het dan in de verkeerde film is geraakt. Maar los daarvan: klein filmpje, maar zeker de moeite waard.