His Girl Friday (1940)

Het is een satire op sensatiejournalistiek of yellow journalism, met reporters van concurrerende kranten die elkaar de loef af willen steken en alles over hebben voor een primeur. Een ontsnapte gevangene is belangrijker dan de beginnende oorlog ("Take Hitler and stick him to the funny page!") Het tempo is jachtig, de spreeksnelheid zeer hoog. Soms tateren ze door elkaar heen of zijn er twee simultane telefoongesprekken. Dit was technisch moeilijk, want ze konden maar één microfoon tegelijk opnemen. Het is een herwerking van het toneelstuk The Front Page van Ben Hecht, die zelf als verslaggever werkte in Chicago. Er is eenheid van tijd, plaats en handeling. Alles speelt zich af binnen een beperkte, hectische werkruimte, ingeleid door een lang tracking shot. Het is een race tegen de klok. Ze hebben één dag om de executie te verhinderen van iemand die een politieman neerschoot zonder te beseffen wat hij deed. Het grootste verschil met het toneelstuk is dat ze van Hildy een vrouw gemaakt hebben. Zij zit in een driehoeksverhouding en moet kiezen tussen een rustig gezinsleven en een hectische carrière. Burns zegt tegen haar: "You're a newspaper man!" Rosalind Russell huurde iemand in om haar personage wat extra kwinkslagen te geven. Regisseur Howard Hawks moedigde eigen initiatief en improvisatie aan. Er zitten gewaagde politieke grapjes in. Momenten van zelfreferentie zijn er wanneer de echte acteursnamen Ralph Bellamy en Archie Leach genoemd worden. De nieuwe titel is afgeleid van van Man Friday, de helper van Robinson Crusoe. Cary Grant speelt vaak de goed geklede vrijgezel die rad van tong is en plannetjes bekokstooft, maar uiteindelijk het hart op de goede plaats heeft. Van de vele screwballkomedies waarin hij geacteerd heeft, is dit misschien wel z'n beste.

Waanzinnige film. Vooral het laatste halfuur is één van de meest chaotische stukjes cinema die ik ooit heb gezien. Een onophoudelijke woorddiarree waarin alle losse verhaallijnen aan elkaar worden gepraat. Als je twee seconden de aandacht laat verslappen ben je hopeloos verloren. Ik moest hierdoor vaak een paar minuten terugspoelen om terug in het ritme te komen. Zoals het een echte screwball comedy betaamt omvat de film een man en een vrouw in een onmogelijke relatie. Ze spelen van begin tot even voor het eind 'hard to get' en voeren doorlopend een verbaal gepingpong waar je hoofd van gaat tollen. Deze snelle dialogen in combinatie met enkele bizarre B-plotjes weten af en toe te amuseren, maar vaak hebben ze het tegenovergestelde effect. De karikaturale weergave van de gehaaide nieuwsreporters wordt al gauw vervelend en op de eentonige setting ben je ook snel uitgekeken. Enkele grapjes brachten een glimlach teweeg, maar in vergelijking met Bringing Up Baby is deze farce een pak minder entertainend.

Het ultieme voorbeeld van de les dat ultrakorte shots niet per se nodig zijn om snelheid in een film te krijgen: hyperactieve dialogen, goedgebekte personages en een strak plot volstaan. De meest opvallende scène zónder die elementen komt daardoor des te harder aan: de vier pokerende reporters met eelt op de ziel die plotseling tot introspectie worden gedwongen nadat Hildy de over haar toeren geraakte Mollie uit de perskamer mee naar buiten heeft getroond. Perfecte zwartgallige komedie, en is er eigenlijk iemand die de muziek heeft gemist?