Charlotte (1981)

Lastige term, 'nederlands'. Want de schrijvers, de regisseur en sommige acteurs zijn dat dan wel maar de locaties, het verhaal en de taal allemaal niet. Ik vond het engels dat gebezigd werd vaak tenenkrommend, behalve wanneer Jacobi tekst had want die man kan iets magisch' met tekst dat je de adem beneemt. Met kijken naar Jacobi heb ik wat meer moeite, net als ik de liefdesscènes met Doll ongeloofwaardig vond: die man is zo overduidelijk homo dat zijn gekus met een vrouw op mij wel heel tegennatuurlijk overkomt. En hoewel de beelden met uiterste zorg lijken te zijn gekozen (wat me ook wel een voorwaarde lijkt voor een film) roepen ze bij mij een ander soort vragen op dan de makers volgens mij wilden. Vragen als: wie is dat? Waarom staat die vrouw daar in beeld? Wat doet die flashback daar? Wat wordt hier nou gesuggereerd? Is ze hier nu jonger? Ofwel: ik begon mij als kijker dom te voelen. Hier wordt iets verteld maar ik word er geen deelgenoot van gemaakt. En dat wil ik als kijker. Ik miste een verhaal, een raamwerk. Ik wilde simpelweg meer informatie. Vooral in het begin stoorde me dat enorm. Later deed Jacobi mee: dat verlichtte de boel. De hoofdrolspeelster heeft overigens een prachtig hoofd om naar te kijken. Ook maakte mijn hart een huppeltje toen de tekeningen geïntroduceerd werden. Ik houd namelijk erg van de vorm die zij toepast, waarbij de teksten ook getekend worden.

Ik zag de film ruim 40 jaar later opnieuw en ben onder de indruk. Onconventioneel verteld vrijwel niet-verhaal met poëtische, soms abstracte beelden met twee verhaallijnen: - een merkwaardig liefdesverhaal waarvan je je afvraagt of het wel een liefdesverhaal is - hoe een onzeker meisje haar talent ontdekt Frans Weisz toont zich hier een filmer van internationale allure en met Judith Herzberg als een begenadigd scenarioschrijver.