The Count of Monte Cristo (2002)

Goed. Bijzondere cinema is dit niet, goede cinema wel. Avontuurlijk, vlot, een beetje tragisch ook wel; het zit allemaal wat in de film. De film is goed gevuld, zonder te slabakken of onnodige scènes voor te schotelen. De climax van het verhaal had misschien nog wel iets beter gekund. Met de cast heeft de film ook wel een grote troef. Jim Caviezel heeft het uiteindelijk niet kunnen waarmaken als leading actor in Hollywood, maar is wel gewoon een degelijke acteur. Toch zijn het de bijrollen die voor een voldoende stevige basis zorgen. Guy Pearce ook, maar vooral Richard Harris en Michael Wincott zetten leuke rollen neer. Visueel zorgt regisseur Kevin Reynolds voor de nodige troeven. De locaties en sets zijn uitstekend gekozen, de soundtrack is oké. Actiescènes zoals het duel zijn ook dik in orde. De speelduur wordt voldoende benut, al is het mij in zijn geheel net te sentimenteel bij momenten. 3,5

Een vaardig gemaakte, sfeervolle en mooi gefotografeerde versie van het klassieke verhaal, met twee perfecte hoofdrollen, twee uitstekende bijrollen (hoewel Richard Harris hier al 70 jaar oud is beweegt hij zich nog opmerkelijk soepel en krachtig, en Luis Guzman is aandoenlijk èn sluw als Dantes' "bodyguard" Jacopo) en genoeg vaart om de volle twee uur te boeien. En hoewel ik best een fan ben van de Austrian Oak ben ik toch wel blij dat "Arnold Schwarzenegger turned down the role of Edmond Dantes when the film was in early stages of development." (IMDb-trivia-pagina)

“What happened to your mercy?” The Count of Monte Cristo is het ultieme wraakverhaal naar het boek van Alexander Dumas. Onterecht opgesloten worden in een kleine cel, je beste vriend die je heeft verraden, je grote liefde en kind die van je worden afgenomen etc. Een mens wordt voor minder wraakzuchtig. Het eerste gedeelte (de gevangenschap) is duidelijk het sterkst, met het tweede gedeelte (het wraakverhaal) dat soms wat afgeraffeld aanvoelt. Gelukkig zijn Caviezel, Pearce, Dominczyk en Guzmán sterk op dreef, en de aankleding van de film is ook fantastisch gedaan. ‘Revenge is dish best served cold’, en dat geldt zeker voor Edmond Dantes. Het feel good einde voelt dan ook verdient.