Mufasa: The Lion King (2024)

Een beetje last minute en onverwacht de zaal ingesukkeld daar mijn andere film volzet was. Even een andere mindset, maar al bij al viel het mee. Inhoudelijk misschien niet de meest vernieuwende en je kan je heus wel wat vragen stellen bij dat overbodige prequel gedoe. Disney heeft zo opnieuw een melkkoe gevonden. Visueel zag het er wel mooi uit. Alsof je naar een documentaire van National Geographic aan het kijken was. Wie Disney zegt, zegt ook zang. Ik vond de songs stuk voor stuk matig tot flauw. Niet echt eentje die blijft hangen of catchy is. Gelukkig bleef het beperkt tot een song of 4-5. Timon en Pumbaa zijn overbodig en vervelend. Leuk wel om de achtergrond van Taka, Zazu of Rafiki te kennen, maar ik ben niet overtuigd of we dat echt moesten weten.

Je krijgt wat je verwacht en dan nog in overvloed ook. Inderdaad waren de songs nu een stuk minder, ze liggen niet echt in het gehoor. Ook is er al gezegd dat Pumba en Timon meer irritant zijn, dan grappig. Verder is het verhaal zeer voorspelbaar, maar laten we eerlijk zijn, dat weten we toch met zo'n 'vervolg'. Verder schitterend gemaakt en vormgegeven met een naar mijn smaak iets te veel camera cirkelbewegingen om de dieren heen. De scene is de ijsgrot is prachtig, erg stilistisch.

Nou, geen gedrocht zoals ik had gevreesd maar ook geen behoorlijke film zoals ik stiekem wel een beetje had gehoopt omdat de reviews ook niet noodzakelijk slecht waren. Visueel redelijk met af en toe wel een aardig shot en technisch ziet het er aardig uit (de gezichten kennen wel wat emotie) maar toch had ik een wat unheimisch gevoel erbij. Dit hing net te veel tussen duidelijke animatie en fotorealisme in en daardoor was dit alles toch wel een uncanny valley met af en toe foeilelijke kleuren ook (denk aan dat bloemenbed in het begin). Het verhaaltje mag geen naam hebben maar voldoet. Je vraagt je als kijker vooral af wanneer duidelijk wordt gemaakt dat Taka eigenlijk Scar is. Dat weet je vanaf de eerste ontmoeting (met die nagels in de poten van Mufasa). Wel wordt er halverwege door de filmmakers zelf een aardig geintje van gemaakt en op momenten werkt dat ook wel. Zeker als Taka de witte leeuwen gaat helpen en zijn stem verandert, meer richting de intonatie van Jeremy Irons. Het kijkt allemaal wel weg met enkele prima actiestukken (zoals de achtervolgingen), de liedjes zijn redelijk en de film doet weinig kwaad. Wel duurt het middenstuk te lang en dat liedje tussen Mufasa en Sarabi is al niet het beste nummer maar ook echt too much op dat moment - daar sleept de film echt en gaat die van een net aan voldoende naar net aan onvoldoende. Hoogtepunt was de eerste seconde trouwens met het verwachte eerbetoon aan James Earl Jones. En dat zegt denk ik genoeg over de rest van de film. 2,5*.