Monty Python and the Holy Grail (1975)

Ok, eindelijk ook eens Monty Python gezien. En neen, fel tegen de stroom in zo te zien de film onvoldoende bevonden. Hoezeer ik John Cleese kan appreciëren in bijvoorbeeld Falthy Towers of ik de grappen in Black Adder wél kan smaken, hier lukt het me niet. Het zal wellicht van de humor afhangen, maar veel humor zag ik er niet in. Dat zwaardgevecht in het begin vond ik nog ok, maar voor de rest (dat zwaardgevecht overigens ook) was het maar vrij onnozel, ludiek tot zelfs clownesk. De film is ook fragmentarisch zodat ik er telkens werd uitgehaald. Ik deed nog wel een poging - ik zag de film tegen mijn zin namelijk uit, anderhalf uur is nu niet bepaald zo lang - maat het baatte niet. De nonnen, het konijn, de Almachtige, ... Neen, neen en nog eens neen. Laat ons zeggen dat de "flauwheid" het overnam van de humor, en dan kàn je het gewoon niet goed vinden.

Best oké. Ik kan me er wel iets bij voorstellen dat dit anno 1975 baanbrekend was op verschillende vlakken. De absurditeit van talloze scènes is torenhoog. Dat laat niet geheel verrassend weinig ruimte tot een middenweg: je bent veelal voor of tegen. In dat extreme denken ga ik niet mee, want ik vind dat de balans bij mij uiteindelijk wel in evenwicht blijft. Ja, de absurditeit is niet voor iedereen weggelegd en zeker ook niet altijd voor mij. Maar de film levert uiteindelijk wel een aantal scènes op die zeer de moeite zijn, hoewel ik eigenlijk nooit over de grond heb liggen rollen van het lachen. De creativiteit van de heren van Monty Python is bewonderenswaardig, zelfs 45 jaar na dato. Ik zal The Life of Brian en The Meaning of Life niet te lang laten wachten, al kunnen die evengoed zwaar tegenvallen. We zullen zien. 3

Hmmm...bloody wheater! In het tijdperk opgegroeid dat de herhaling van de herhaling ervoor was, in de vorm van de kleine sketches. En zoals zo vaak met korte sketches en films, zo ook bijvoorbeeld Bottom of Mr. Bean dat vaart bij een korte aanpak, slaagt het in een langere verpakking wel eens wat minder. Nu speelt met Monty Python mee dat de humor me altijd al wat te absurdistisch en flauw was. Maar uiteindelijk dan toch eens geprobeerd en hoewel ik de eerste tien minuten het ergste vreesde, viel het uiteindelijk toch nog mee. Absurdistisch, flauw, gevat, maar vaak ook repetitief met iets dat best flauw is. En alles krijgt een sneer, geen heilige huisjes bij de Pythons, dat is dan wel weer grappig, niets is veilig voor spot. Zoals ik al zei brak het zweet me toch uit bij de uitermate flauwe discussie over de kokosnoot en zwaluwen. Een discussie die duurt en duurt, de toon meteen zet, maar ook meteen zijn zwakke kant laat zien. Als de grap zelf niet leuk is maakt herhaling het niet beter, het gaat natuurlijk om het idee van de oeverloze discussie er achter, toch is het een wankel evenwicht op een dun koord. Gelukkig is de grap er na, 'bring out your dead' meteen beter. Een afwisseling van best wel aardig humor en wat mindere momenten wisselen elkaar daarna af. Het kasteel met de vrouwen is best grappig, het riddergevecht prima, de 'Ni' ridders vielen me nog mee en, hoewel kort, is de aanwezigheid van Connie Booth altijd goed. Dat had die Cleese toch lekker voor elkaar. Teleurstellend is The Holy Grail niet te noemen en bepaalde momenten komen absoluut uit de verf, toch is de fragmentarische vertelstijl niet helemaal mijn ding en weet de geslaagde humor op zijn best een gniffel los te krijgen. Daarom aardig voor een keer, en daar blijft het bij.