Lo Squartatore di New York (1982)

Eind jaren negentig en begin 2000 veel films gezien, van oa Fulci, Deodato, Argento en alles in het genre, was er toen verzot op (nog hoor), mede door de filmnight specials met Jan Verheyen, die wekelijks horror en wansmaak op je tv bracht uit de jaren 70, 80 en 90. Met dat in het achterhoofd blijf ik deze film en andere in het genre en tijdperk een hoge score geven. Deze heb ik zelfs redelijk zot gedraaid en die duck voice vond ik op een of andere manier toen echt vet, met razor midden door oog, ach gewoon top entertainment

Redelijk vermaakt met deze New York Ripper. Het blijkt dat dit mijn derde van Lucio Fulci is, en net als Zombi 2 en The Beyond is dit absoluut geen meesterwerk, maar alsnog redelijk genietbaar. De titel dekt de lading al redelijk: er is een seriemoordenaar actief in New York, en die vindt het ook nog eens leuk om met een Donald Duck stemmetje te kwaken voor hij toeslaat. Naast de moordenaar en zijn moordpartijen zien we ook nog een Columbo-achtige detective die de moordenaar bij zijn kladden probeert te grijpen - heel kort samengevat hebben we een slasher/whodunit combinatie te pakken. De film is verder niet erg hoogdravend, met vrij matig acteerwerk over het algemeen, terwijl het filmwerk ook nog wat wisselend is met veel irritante shots vanuit het perspectief van de moordenaar. Fulci vindt het duidelijk ook erg fijn om lekker te provoceren met veel naakt, her en der wat nare fetish-achtige actie, en het moorden gebeurt ook op behoorlijk brute wijze. Het tempo zit er verder lekker in, dus mocht je houden van wat rauwe horror zonder veel subtiliteit, dan kan je het beroerder treffen dan Lo Squartatore di New York.

Viespeuk Fulci. Je kunt je afvragen of de soft porno scènes in deze film wel allemaal hun nut hebben voor het verhaal, zoniet verkneukelde de Italiaan zich met het aftasten van morele grenzen bij publiek en censuur. Een scène waarin een latino met zijn voet een geile dame bevredigt, doet op dit vlak wel vragen rijzen. Maar ergens vormt de perverse sfeer een logische parallel met de verdorven geest van de serial killer waarop gejaagd wordt. Een serial killer die bovendien als Donald Duck spreekt, hoe verzin je het? De moordscènes zijn bloederig en hard en bij eentje moest ik even wegkijken. De film kent ook een paar spannende scènes (o.a. met een vastgebonden vrouw). Het plot is erg standaard voor dit soort films en verrast weinig maar wanneer Fulci dit op zijn manier aanpakt vergeet men het niet licht.