Impostor (2001)

Mooie vormgeving, mooie locaties en prima beelden - allemaal lekker consequent blauwig en stemmig. Helaas is het verhaal wat minder, ondanks dat het afgeleid is van het beroemde werk van Philip K. Dick. Waar de film wel overduidelijk leentjebuur speelt bij de ander Dick-verfilmingen en SF-films uit die periode, is het toch op geen enkel vlak een vergelijk voor, neem, een Blade Runner. Vooral de spanningsboog is onvoldoende, de lange middenhelft is eigenlijk gewoon saai. Wellicht was het beter geweest om wat meer aandacht te geven ook aan de ontwikkeling van de karakters. Van acteren is in ieder geval maar weinig sprake, de grootste rol - die van Gary Sinise - omvat weinig meer dan veel rennen en achtervolgingsgedoe. Ik kwam de film overigens toevallig tegen, en de naam van Madeleine Stowe op de poster intrigeerde me - indertijd was ze zeker wel een van mijn meer favoriete actrices. Misschien niet vanwege haar acteerprestaties... maar, evengoed wel een reden om deze film een kans te geven. Helaas heeft ze echter maar een erg klein rolletje.

In de herziening gedaan, maar dat viel nog niet mee. In 2001 vond ik dit al geen topper, maar de tand des tijds heeft deze SF-kruisbestuiving van No Way Out en The Fugitive bepaald geen goed gedaan. Het begin is redelijk en de climax is top, maar het lange middenstuk is saai en bijna plotloos. Daarnaast schiet de film door het beperkte budget visueel behoorlijk te kort. Special effects en decors zijn best lelijk. Deze mag dus weer verdwijnen in de vergetelheid.

Toen ik kortgeleden deze film tegenkwam herinnerde ik me er alleen nog maar van dat ik hem indertijd heel onderhoudend vond en dat Gary Sinise in een aardige twist toch "overgenomen" bleek te zijn (altijd jammer als je van een film zelfs niet de centrale verhaallijn maar nou net wèl de twist nog weet... maar goed). De herziening viel echter niet mee: Sinise is degelijk als altijd (veel mensen noemen hier zijn werk bij CSI, maar ik denk bij hem nog altijd eerder aan Forrest Gump, Apollo 13 en vooral zijn briljante rol in Ransom), maar de FX hielden niet over voor een film van $40 miljoen, Vincent d'Onofrio deed mij vooral denken aan John Malkovich, en de plot kon mijn aandacht maar niet vasthouden. Wel leuk dat op het einde Madeleine Stowe dan opeens blijkt te zijn overgenomen ("o, dat had ik kennelijk verkeerd onthouden – o nee, kijk eens aan!"), en het centrale idee levert de film dan in mijn waardering nog een nipte voldoende op, maar echt goed kan ik hem toch niet vinden, daarvoor zitten er te weinig boeiende ontwikkelingen in.