Four Weddings and a Funeral (1994)

Tot twee keer toe naar deze film gekeken. De reden dat ik voor een tweede keer keek is omdat ik toch wel heel veel goede reacties hoorde over deze film. Ik wilde hem dus nog een tweede kans geven maar ik moet helaas zeggen dat ik het toch echt maar een matige romcom vind. Op zich is het sfeertje wat er tussen de vrienden heerst wel leuk. De groepsdynamiek en de humor die ze onderling veel gebruiken is vermakelijk om naar te kijken. Maar het gehele romantische gedeelte vind ik er totaal niet uitkomen. Er is, wat mij betreft, gewoon weinig chemie tussen MacDowell en Grant. Sowieso ben ik niet zo'n fan van haar en dat is bij deze film niet anders. Het gaat ook allemaal wel een beetje te makkelijk. Zij gaat trouwen met een oudere man, waardoor hij weer gaat trouwen met zijn ex. Maar dan opeens staat Carrie weer voor zijn neus omdat ze opeens van haar man weg is. En vervolgens dumpt hij voor het altaar zijn ex om weer samen te zijn met Carrie. Hmm, een beetje te simpel naar mijn mening. En dan inderdaad Kristin Scott Thomas, zoals door BBarbie beschreven, wat voor toevoeging had haar personage. Er is welgeteld 1 klein dialoogje van misschien 4 zinnetjes waarin ze aangeeft verliefd te zijn op Charles en dat is het enige. Verder zie je haar wat verloren door het beeld lopen zonder verdere toevoeging. Alsof ze nog een grote naam in de film wilden hebben maar eigenlijk geen idee wat ze hier verder mee aan moesten. Jammer, want zij is natuurlijk niet de minste. Hierdoor komt het romantische gedeelte er gewoon niet uit voor mij. En qua humor is het op zich wel leuk maar het is nu ook weer niet zo dat ik constant in een deuk heb gelegen. Kortom, nog steeds een magere film in mijn opinie.

“Another wedding invitation. And a list. Lovely.” Four Weddings and a Funeral is een aardige romcom. Het concept van vier bruiloften komt wat gemaakt over maar het is wel een origineel idee en door de sfeer en de acteurs blijft het een aangename kijkervaring. De film is niet echt bijzonder grappig maar door het stuntelige gedrag van Grant en sommige andere acteurs zit je wel met een glimlach op de bank te kijken. Toch is de film ook een romantisch drama door uiteraard de begrafenis maar ook door het wat trieste karakter dat Scott Thomas speelt en de wat ijzige houding van MacDowell. Of het zo bedoelt is weet ik niet maar MacDowell kwam erg afstandelijk over in de scènes met Grant en die aantrekkingskracht heb ik niet gezien. Ik vind MacDowell ook geen hele fijne actrice moet ik zeggen. Maar eigenlijk heeft dat afstandelijke sfeertje tussen Grant en MacDowell ook wel wat en het is verfrissend om te zien dat de film niet gelijk in zoetsappige dialogen en over the top romantische uitingen van liefde vervalt. Het is allemaal heerlijk Brits en wat meer down to earth. Ook wel een lekker.