Autumn in New York (2000)

Best mooie verdraaiing van het gegeven man met midlife crisis die jongedame schaakt in de liefde. Het voelde bij mij aan als de duistere variant op Pretty Woman. Helaas laat de chemie tussen Gere en Ryder te wensen over en blijft het drama teveel aan de oppervlakte borrelen. Hier had echt meer in gezeten. Maar ik vind jullie toch ook weer wat streng hoor.

Dit is zo'n typische film waarvan ik minstens twee of drie keer stukken voorbij heb zien komen op tv, maar die ik nooit in zijn geheel gezien heb; tot voor enkele weken geleden. De film wil een onwaarschijnlijk liefdesverhaal vertellen tussen een oudere man en een jongere, zieke vrouw. Op zich geen oneven gegeven, maar het voornaamste probleem waar de film mee te kampen heeft is dat het middenstuk inhoudelijk niks om het lijf heeft. Er gebeurt verdraaid weinig, en wat er gebeurt is eigenlijk constant hetzelfde (ofwel de tortelduifjes hebben het erg gezellig, ofwel er gebeurt iets waardoor de relatie een barst oploopt). Jammer, want de potentie is er zeker met deze twee acteurs. Het valt echter te zeggen dat ik zowel Gere als Ryder wel eens betere rollen heb zien spelen. Desalniettemin halen ze het niveau van de film wel omhoog, mede door de onderlinge chemie die ik wel oké vond. Het dramagedeelte had wel wat subtieler uitgewerkt gemogen. J.K. Simmons die met zijn muts gooit en de daaropvolgende in slow motion weergegeven reacties... zoiets vergalt eigenlijk de geloofwaardigheid van dat hele moment. Dit terwijl de film even later met de opstijgende vogels wél de juiste snaar weet te raken. Autumn in New York is verder geen rampzalige film. De lage score hier verbaast me dan ook een beetje. Wat mij betreft doet de film niet veel onder voor het merendeel van dergelijke romantische dramafilms. De film is bovendien mooi geschoten; de stad New York wordt bij vlagen prachtig in beeld gebracht. Al met al een vermakelijke wegkijker, die door een gebrek aan inhoud en overtuiging eigenlijk net de plank misslaat. 2,5*

Autumn in New York Oversentimenteel en zoetsappig. Je zou er bijna kiespijn van krijgen. Ryder en Gere zijn redelijk, maar de echte chemie ontbreekt. De film wil te graag emoties bij de kijker losmaken, maar bereikt eigenlijk het tegenovergestelde. Het script is erg mager en vooral in het middengedeelte zakt de film aardig in. Als pluspunt moet ik wel zeggen dat de film een mooie sfeer heeft en je moet wel een ijskonijn zijn om helemaal niets te voelen. Te danken aan het spel van vooral Ryder.