An American in Paris (1951)

Het was een drama om uit te zitten. Nu ben ik al geen fan van 50's romantische musicals, maar langdradige, suffe liefdesperikelen met notabene een lelijke francaise als love interest houden me bijna niet wakker. De liedjes an sich gaan nog wel, mits deze niet te oubollig zijn of de vaart uit het toch al magere verhaal halen. En dat was af en toe wel het geval. Het enige wat dan nog overblijft zijn de tapdanskunsten van Gene Kelly, de mooi gemaakte slotdans met getekende decors en af en toe grappige screwball-achtige dialogen, maar om daar nou 2 uur voor door te moeten worstelen, non merci. Ik twijfelde al in hoeverre de film in Parijs zelf geschoten was, maar dan lees ik vervolgens dat maar liefst 99% van de film in een studio in Californië is gefilmd. Heel mooi nagemaakt, daar niet van, maar het interessante aan de film leek me juist authentieke Parijse scènes, dus dat was nogal een deceptie.

Hoewel de overige anderhalf uur van Vincente Minnelli's muzikale spektakel zeer onderhoudend zijn gaat het om het 17 minuten durende slotballet. Als je dan toch een filmstudio tot je beschikking hebt dan moet je er ook ten volle gebruik van maken. Extatische kleuren, dansende schaduwen en veel, heel veel figuranten. Dat de muziek van de Gershwin-brothers is betekent dat het ook op dat gebied de top is: van 'I Got Rhythm' via ' Concerto in F' naar het titelstuk.

Een speelse en zoetsappige musical die de kijker wil verplaatsen naar een plaats ver voorbij de grenzen van de realiteit. Dit is escapisme pur sang waarin geen rekening wordt gehouden met bestaande conventies of enige vorm van rationeel denken. Het verhaal is bijzonder simplistisch en weet nergens te verbazen. Centraal staat een soort liefdesvierhoek, geboren uit een onnozele mix-up en in stand gehouden door vreemde toevalligheden. Zoals verwacht beginnen de personages om de haverklap te zingen en te dansen, maar ook de liedjes en choreografie zijn doorgaans weinig memorabel. Enkele droomscènes zijn oké, voornamelijk het concerto van de vriend en het laatste kwartier. Het mag ondertussen wel eens gedaan zijn met al die vervelende tapdans. Ik begrijp hoegenaamd niet hoe een man die met zijn hielen op de vloer stampt als entertainment kan dienen. Moest het nu nog een aap zijn in plaats van een mens, dan zou ik een andere toon aanslaan, maar daar wordt natuurlijk geen budget voor vrijgemaakt. Wat valt er meer over te vertellen? De sets waren weinig overtuigend, het acteerwerk was zozo en ik ben nog steeds geen fan van musicals.