Velvet Goldmine (1998)

Aardige film waarin een journalist een stuk schrijft over een in scene gezette dood van een popster 10 jaar geleden. De film kijkt weg als een biopic, maar is dat niet. De vertelstijl is wat rommelig en daardoor is het verhaal soms wat warrig. De tijdsgeest van de glamrock-periode midden jaren '70 wordt prima neergezet (zowel door de mooie kostuums als de soundtrack). Met gemak 3.0 sterren.

Teleurstellend. Ik had veel meer diepgang verwacht en antwoorden op wat er nou gebeurd was en waarom. Het is visueel zeker een interessante film door de bonte extravaganza en de acteurs zijn stuk voor stuk overtuigende rocksterren, maar de film lijkt enkel geinteresseerd in wat vage schetsen van een tijdperk. Vergelijkingen met Ziggy Stardust gaan overigens al snel mank, hier gaat het om openlijk homoseksuele/biseksuele popsterren, niet enkel androgyne, uitgedoste types die spelen met hun image. Hooguit kwa uiterlijk zie je misschien gelijkenissen maar dan kan je de Curt Wild van Ewan McGregar ook met Kurt Cobain gaan vergelijken. Ik ben niet zo'n fan van de muziek waar het hier om gaat maar wel van Placebo en was dus blij verrast Brian Molko mede te zien optreden. Ik heb het idee een getalenteerd regisseur aan het werk te hebben gezien, die zijn talent echter verspild heeft aan een zwak, soms zelfs afwezig, script. Dan kun je zeggen, het gaat om de muziek, maar die kon me meestal ook weinig raken. Het is allemaal wat afstandelijk en navelstaarderig, zonder dat er echt wezenlijke thema's worden geraakt, of het moet de preutse homohaat van die tijd zijn. Het beeld dat ik meer kreeg was zeker niet van een goudmijn, maar van een slappe periode in de muziek waarin veel luie coverliedjes gemaakt werden tussen het blowen door. Vergelijk dat met de creativiteit en innovaties van de jaren 80...waarschijnlijk ben ik meer warm te krijgen voor een film over jaren 80 new wave en synth pop. Ook toen flikkers genoeg dus daar zal het niet aan liggen.