Perfect Days (2023)

We volgen het leven van Hirayama die tegen de vooroordelen in, geen problemen ziet in zijn job als WC-cleaner in Tokyo. Een job met een soort routine, net als zijn leven. Het lijkt voor de nodige rust te zorgen in zijn bestaan, genietend van de kleine dingen. Je ziet de impact van kleine gebeurtenissen en ontmoetingen. Zonder dat er meteen pasklare antwoorden zijn, krijgen we daardoor ook een blik op zijn verleden. De grote troef van de film is hoofdrolspeler Koji Yakusho, maar ook de bijrollen zijn best wel kleurrijk. En vooral de muziek in de vorm van cassettes. Misschien wat voor de hand liggende nummers, maar eigenlijk wel op het juiste moment gekozen. Door die cassettes en de bewuste muziekkeuze, speelt die muziek mee een rol in de film. Wim Wenders overtuigd met een langzame maar hartverwarmende film waar je met een ontroerend gevoel terug uit de bioscoop stapt. Eén van de betere films van 2023.

Wat een mooie kerstfilm is dit, een pareltje. Goed, je moet er even voor gaan zitten en toen de derde dag van Hirayama zich op exact dezelfde wijze dreigde te gaan ontrollen als de twee vorige werd ik wat onrustig. Maar gelukkig, dan gebeurt het. Denk daarbij niet aan een portie seks, geweld, getormenteerde relaties en acties die een film normaal gesproken onderhoudend maken. Dat hoort natuurlijk niet in een kerstfilm. Het is kleiner en fijner, en ontvouwt zich in een paar perfect days. Hirayama laat ons, zonder veel te zeggen zien hoe te leven. Deemoedig en ootmoedig, nederig en zacht, met oog voor het kleine, tere en kwetsbare, zonder te oordelen of te veroordelen, niet zijn lapzwansige collega, niet zijn weggelopen nichtje, niet zijn zuster die zich aan de mammon heeft uitgeleverd. Het is een en al liefde wat deze man uitstraalt. Alleen, maar absoluut niet eenzaam rijdt hij in zijn kleine autootje tegen de files in, ons de juiste weg wijzend. Jammer dat aan het einde God komt vertellen dat hij dood gaat. En dat we het gewoon zelf moeten doen. Liefhebben, zorgen voor. Nu. Want een volgende keer? Dat is een volgende keer.

Hirayama [Kôji Yakusho] werkt als schoonmaker van openbare toiletten in Tokio. Hij doet zijn werk uitstekend en geniet ondertussen van zijn twee grote passies: het luisteren naar rockmuziek uit de jaren 60 en 70 en het bekijken en fotograferen van bomen. Tijdens zijn werk vermijdt hij contact, ook met zijn veel jongere collega Takashi [Tokio Emoto]. In het restaurant van zangeres Mama [Sayuri Ishikawa] praat hij met generatiegenoten over de goede ouwe tijd. Deze afgeschermde routine wordt verstoord door twee vrouwen. De kennismaking met Takashi’s zwijgzame vriendin Aya [Aoi Yamada], die gefascineerd is door Hirayama’s muziek (en de bijbehorende cassettebandjes), en de komst van zijn nichtje Niko [Arisa Nakano]. Meditatief, optimistisch drama leverde Yakusho een Gouden Palm op voor Beste Acteur, maar dat is vooral de verdienste van Wim Wenders, die met behulp van het schitterende camerawerk van Franz Lustig en de montage van Toni Froschhammer toont wat Hirayama denkt en voelt. De tweede helft is voortreffelijk en e slotscène is prachtig, jammer dat het eerste uur zo ontzettend langdradig is.