Institute Benjamenta, or This Dream People Call Human Life (1995)

Grappig dat films die raar overkomen direct met Lynch vergeleken worden, in dit geval is dat even zinloos als Elephant vergelijken met Heat omdat er allebei in geschoten wordt of zoiets. Als het dan toch vergeleken moet worden, dan ligt Bunuel een pak meer voor de hand, en misschien ook wat Tarkovski-elementen (uit Zerkalo bijvoorbeeld). En Kafka natuurlijk. Maar een rare film is het in ieder geval, al is hij zeker niet overal even geslaagd. De virtuositeit en het gestileerd esthetisch meesterschap van de gebr. Quay zit er nog in en op sommige momenten is het puur genieten van de prachtige beeldtaal, de rituele bewegingen, de mysterieuze sfeer en het onbehagen dat op je afkomt. Maar als acteursregisseurs falen ze compleet: elke scene waarin gesproken wordt is verschrikkelijk saai en staat stijf van een achterhaalde faux-serieux benadering (geen spoortje humor te bekennen, onbegrijpelijke elitair-poetische zinnen,...) Tijdens het bekijken van die scenes verveelde ik me stierlijk (ok, het was niet ondertiteld en ik verstond er ook maar de helft van) om dan vervolgens opgeschrikt te worden door weer een waarlijk geniaal stuk (echt waar, er zitten momenten in deze film die tot het allermooiste behoren dat ik ooit gezien heb) maar de film als geheel is gewoon mislukt. Onbegrijpelijk was ook dat tot vier keer toe de micro in beeld kwam tijdens zo'n dialoog-stuk, en dat bij een regisseursduo dat ervoor bekend staat wekenlang te kunnen werken aan één enkel shot om het toch maar helemaal perfect te krijgen: zoiets bewijst toch wel waar ze ook zelf hun prioriteiten gelegd hebben bij het maken van deze film. De muziek is wel opnieuw prachtig, en visueel is het een waar pareltje, maar ik had tijdens het kijken gewoon totaal geen idee wat ik hiermee aan moest. Verknippen en de geniale stukken uitbrengen als kortfilm lijkt me de enige oplossing . 3.0 * toch maar, omdat ik toch wel écht onder de indruk was soms.

Een heerlijk obscure film. Je kan er alle kanten mee op, en dat zou je dan als iets overpretentieus kunnen beoordelen, maarja, het heeft wel wat als je begint te kijken, en behalve dat al, Alice Krige doet mee. Een eer die maar heel, heel weinig obscure filmmakers toekomt. Kennelijk hebben de gebroeders Quay gezegd dat ze de film liever ofwel veel langer, ofwel veel korter hadden willen maken. Wellicht moeten we ons gewoon gelukkig prijzen met wat er is, en met wat moeite past dat vast ook wel op het motief van de film, al moet ik eigenlijk gewoon eerlijk zeggen dat ik er geen moer van snap.