Anvil: The Story of Anvil (2008)

Uitstekende documentaire over de metalband Anvil die al 30 jaar de tevergeefs de top proberen te bereiken. De optimistische zanger is zowel een persiflage van zichzelf als heel menselijk. De vele situaties zijn buitengewoon vermakelijk en humoristisch, maar hebben soms ook een wat trieste en meelijkwekkende ondertoon. En veel van de scenes zijn eigenlijk nog leuker als je This Is Spinal Tap hebt gezien. Bij een tweede kijkbeurt kon ik me toch niet geheel van de indruk ontdoen dat sommige scenes opgezet waren om de band opnieuw in de kijker te spelen.

Goed vermaak. Een docu ala The King of Kong. Het is allemaal wat "lachen met losers" achtig, maar tegelijkertijd weten de heren van Anvil ook wel te charmeren. Het zijn kerels die gewoon willen leven voor wat ze graag doen. Niet dat dat zo uniek is uiteraard, maar ze missen duidelijk de kennis en wits om dat tot een goed einde te brengen en sukkelen dus al 30 jaar zonder echt erkenning te krijgen. Aan het begin van de docu een aantal bekende namen (aangezien ik ze kende en helemaal niks van metal ken zullen het wel de bekendste namen zijn geweest) die de band even in perspectief plaatsten. Deed wel een beetje raar aan want je vraagt je toch af waarom het niks geworden is als ze écht zo invloedrijk waren geweest. Al kom je er gaandeweg ook wel achter dat de heren gewoon te lomp zijn om zich te handhaven in een industrie die toch wel op het scherpst van de snede gespeeld wordt. Als je kijken wat voor domme beslissingen ze af en toe nemen, of in wat voor onnozele ruzies ze terechtkomen ... ik kan er dan ook moeilijk vol medelijden mee hebben. Rest natuurlijk nog wel een erg grappige docu met twee geniale hoofdrolspelers. Want naast hun defects zijn het ook gewoon twee simpele zielen die verder niet zoveel mensen kwaad doen en vol gaan voor hun passie. 3.5*

Mja ik vond het eigenlijk geen geweldige docu, het helpt al niet dat ik hun muziek niet om aan te horen vind en daarbij zijn de twee sullige metalheads nu ook weer niet zulke fijne karakters dat je echt met ze mee gaat leven. De naïeve zanger (hij deed me denken aan de schoolbuschauffeur in The Simpsons: Otto Mann) werkte daarbij behoorlijk op mijn zenuwen en van de drummer had ik het idee dat hij al 30 jaar liever in een andere band zou spelen. De boys nemen een plaatje op en toeren lekker door Europa maar in plaats van daar vrede mee te hebben willen ze het zo nodig big time maken. Soms wel schrijnend, al ligt dat er bij tijden dan weer te dik bovenop ('attendance: 173').