Witness for the Prosecution (1957)

“I'll give ya somethin' to dream about, Mister. Wanna kiss me, ducky?” Ijzersterke rechtbankfilm. Waarom deze film niet wordt aangemerkt als komedie is mij een raadsel want ik heb veel moeten lachen om de droge en sarcastische humor van Laughton en sommige situaties (pillen doorslikken met brandy tijdens een rechtszitting, sure). Witness for the Prosecution laat zien wat voor film je krijgt als je een op het oog eenvoudig plot tot in de perfectie uitvoert. Iemand wordt verdacht van moord, een briljant advocaat die net een hartaanval heeft gehad moet hem verdedigen en de vrouw van de verdachte die als getuige alles op z'n kop zet. Zonder poespas ontvouwd het verhaal zich en ik heb genoten van het moordmysterie, de humor, het drama, de acteurs en het Britse rechtssysteem. Ik kan even geen film bedenken waar de balans tussen humor en drama zo perfect in evenwicht is. Dietrich heeft een heerlijk koele en mysterieuze rol en samen met de geniale Laughton weet ze de aandacht van de kijker moeiteloos vast te houden. Wat een fantastisch acteerwerk van beide. Het einde zit vol met twists en het gaat een beetje over the top maar ik kon het van deze film wel hebben. Terecht wordt Witness for the Prosecution gezien als één van de beste rechtbankfilms aller tijden.

Charles Laughton komt over als een vriendelijke beer. Toen er reactieshots geschoten werden van het publiek in de rechtszaal, kwam hij zelf de verschillende personages voorlezen met bijhorende stemmetjes en bewegingen. Het trucje met de monocle als leugendetector leende hij van een echte advocaat. Het blijkt wel een onbetrouwbare detector. Sir Wilfrid blaft mensen af en negeert doktersadvies, maar is bevlogen als advocaat en dwingt algauw sympathie af. Marlene Dietrich is in haar vermomming moeilijk te herkennen. Dat komt doordat ze in haar normale verschijning veel make-up droeg, een pruik en tape om haar huid op te trekken. Ze past ook haar accent aan van Duits naar plat Engels. In de flashback draagt ze haar haar los om jonger te lijken. Christine komt eerst over als een opportuniste en intrigante, maar later blijkt ze toch een vorm van oprechtheid te bezitten. In de nevenrollen zitten door de wol geverfde acteurs als Ian Wolfe en Elsa Lanchester. Ook Bess Flowers is weer van de partij in een van haar ontelbare figurantenrollen. Ze is dikwijls in het publiek te zien achter een pleitende Charles Laughton. Agatha Christie veranderde zelf het einde toen ze haar kortverhaal bewerkte tot toneelstuk, omdat de moordenaar mocht niet vrijuit gaan. Billy Wilder en z'n scenaristen voegden er de verpleegster aan toe als komisch nevenpersonage. Kostelijk is het moment waarop Sir Wilfrid onder haar ogen z'n fles chocomelk vervangt door een fles brandy. Qua juridische procedures klopt het niet allemaal. Zo wordt er nieuw bewijsmateriaal aangedragen tijdens het proces. Waar het echter om gaat is de spannende verhaalopbouw met verrassende wendingen, momenten van herkenning, leuke personages en humor. De toeschouwers in de bioscoop moesten destijds een eed zweren dat ze de ontknoping niet zouden verklappen. Dat zullen we dan ook niet doen.

Spitsvondige wendingen in deze rechtspraak-film. Om Hitchcock jaloers te maken. Klare en duidelijke dialogen, met de nodige humor, en ook uitstekend werk van meerdere acteurs waarbij vooral Charles Laughton en Elsa Lanchester te citeren vallen. De veelzijdigheid van regisseur Billy Wilder wordt hier weer onderstreept. Over zijn ganse carrière beschouwd : een topfilmmaker.