Bad Lieutenant (1992)

Do you think this is a game? Zonde, vergeving en verlossing in hedendaags New York, met een indrukwekkende Harvey Keitel als gecorrumpeerde en verslaafde diender in neerwaartse spiraal richting hel. Brutaal, compromisloos en in your face in zijn verbeelding van zowel de 'zonde' als van de (katholieke) 'verlossing'. Ferrara verdoet geen tijd met een schets van 'hoe heeft het zover kunnen komen', of karakterologische verklaringen die afleiden van de kern, maar manoeuvreert zijn protagonist middels een fraai gestructureerd verhaal met strakke hand in de positie waar hij hem hebben wil: daar waar hij moet kiezen. Die keuze zal voor zijn leven niet meer uitmaken, zo blijkt uiteindelijk; maar des te meer voor zijn ziel. Zijn 'ziel'? Ja. You do believe in God, don't you? Dat is in ieder geval de rationale van de film, de setting waarin men mee moet gaan. Of laten we zeggen, men moet geloven in het belang van de keuze waar het Keitel-personage voor staat, anders blijft de film in mijn ogen een tamelijk zinloze onderneming. Met aan aantal briljante, dat wel, maar ook onbegrijpelijke scènes. Hoe lastig het is om dit punt (het belang van die 'keuze') helder voor het voetlicht te brengen, ligt natuurlijk allereerst in de aard van de katholieke 'boodschap'. De film drukt dat zelf uit door iemand ergens te laten zeggen (tegen Jezus): No one understands really why you did it. We 'd better just forget about you. Helemaal goed, deze film.

Hoe grof, donker en uitzichtloos het ook allemaal is, het deed me echt helemaal niets.

Tegenvallend jammer genoeg, ondanks enkele aardige dingen. Bittere teloorgang van New Yorkse rechercheur die zo'n beetje alles doet wat niet mag en op stuitende wijze misbruik maakt van zijn positie. Een vicieuze cirkel die vooral door verkeerde 'wedjes' steeds sneller en dieper gaat. Keitel zet bij tijd en wijlen de totale instorting prima neer, hoewel dit gedeelte van de film ook hetgeen is waar het voor mij misgaat. Hoewel ik snap dat dit onderdeel van de film is wordt de destructieve koers van Keitel wel erg lang gevolgd met waanbeelden als sluitstuk. Waar ik al die tijd op zit te wachten, verhaal, cachet en houvast voor het personage, namelijk focus op de zaak, komt die amper voorbij en is daar pas de laatste minuten sprake van. Ondanks een sterk acterende Keitel, een prima uitgangspunt, en een aantal prima sfeer en shoquerende momenten komt het verhaal, en bedoeling, voor mij niet van de grond. Zoals gezegd, tegenvaller jammer genoeg.