Charade (1963)

Van de ene plottwist in de andere. Een stuk of wat teveel, eigenlijk, en er is wel een tikkeltje suspension of disbelief nodig om tot het verdiende bittere einde van de dader te komen. Het verhaal is in ieder geval echt niet wat deze film de moeite waard maakt. Dat is alleen Hepburn met haar schattige uitstraling, de rest is volledig bijzaak. Cary Grant heeft indertijd wellicht mijn moeder nog een plezier gedaan met zijn verschijning, maar voor mij is ook hij volstrekt inwisselbaar met de rest van het gespuis dat de film bevolkt, en met weinig meer reden dan om een contrast met hare Hepburn te laten zien. Wellicht met als enige uitzondering Coburn, maar of die in deze rol nou zo senang is vraag ik me dan ook nog even af. Bref. Hepburn, daar gaat het om, maar ik zie haar liever in een film als Breakfast at Tiffany's.

Een heerlijke mix van spanning, humor en romantiek. En daar zorgen Cary Grant en Audrey Hepburn excellent voor. Dat Grant al wat ouder geworden is (59 jaar op dat moment) is met momenten ook al goed om er even mee te lachen. Denk aan het leeftijdsverschil met de 25 jaar jongere Hepburn. Maar ook de scène onder de douche helpt zijn ouderdom op een sublieme manier te verbergen zodat het niet gênant wordt. De film kan rekenen op een sterrencast en dat helpt wel. Het is een film dat draait over de vraag wie je eigenlijk kan vertrouwen en wie niet. Namen als James Coburn, George Kennedy, Walter Matthau en ook Jacques Marin zijn hier best in vorm. En ook achter de schermen zien we vakmensen. Regie van Stanley Donen (Singin' in the rain, Royal Wedding en Funny Face), cinematograaf Charles Lang (Some like it hot en Sabrina), editor Jim Clark (Midnight Cowboy en Marathon Man) en de heerlijke muziek van Henry Mancini (Pink Panther en Breakfast at Tiffany's). Charade is niet de klassieker geworden helaas. Met de mix van spanning, humor en romantiek wordt het vergelijk al snel gemaakt met andere films. De verwijzing naar Pink Panther en Hitchcock is al een paar keer gemaakt. Nochtans verdient de film beter. Het is geweldig om te zien hoe alle personages zich verdacht maken en je als kijker toch ook met de vraag zit hoe de vork in de steel zit. En de humor werkt wel. De scène met Grant en de appelsien is hilarisch. En kleine dingen als Hepburn die het ijsje tegen Crant gooit of de douchescène zorgen steeds voor een glimlach. De romantiek valt ook goed mee. Beiden hebben een groot charisma en tegelijk nemen ze zichzelf ook niet al te serieus. Onderschatte film, maar gewoon genieten van begin tot einde. Heerlijk om te zien.

Misdaad en humor gaan vaak goed samen. De openingssequentie met animatie van Maurice Binder en swingende muziek van Henry Mancini brengt er meteen de nodige schwung in. Het tempo ligt hoog, met snelle dialogen en achtervolgingen. Daarbij dalen ze steeds verder af, van de Franse Alpen naar hotelkamers naar de Seine en Parijse straten, om onder de grond te eindigen met een achtervolging in de metro. Telefooncellen, liften en zelfs een souffleurshokje houden personages tijdelijk vast, terwijl treinen, trams en taxi's er beweging in houden. Het verhaaltje is zo luchtig als een meringue. De drie hoofdrolspelers zijn door de wol geverfde komieken. Audrey Hepburn is de in modieuze Givenchypakjes gehulde weduwe die moet beslissen wie ze kan vertrouwen: Cary Grant of Walter Matthau, die haar allebei een hoop leugens op de mouw spelden. Het mysterie maakt gebruikt van een oude truc: het gezochte fortuin is verborgen in open zicht. Valse identiteiten, woordspelingen en drie lompe schurken maken het plaatje compleet. Niet ernstig te nemen, maar wel uitstekend entertainment.