Wo Hu Cang Long (2000)

Hier en daar lees ik dat de special effects niet al te best zijn, maar die vind ik juist adembenemend. Toen ik deze film voor de eerste keer zag zat ik echt met open mond te kijken naar de vliegscènes die me deden denken aan mijn eigen vliegdromen. Iedereen droomt wel eens dat ie kan vliegen, maar de wijze waarop er in dromen gevlogen wordt is voor ieder persoon weer verschillend. De een zet zich klapwiekend af vanaf de grond en schiet dan in een loodrechte lijn omhoog als een raket, de ander neemt eerst nog een aanloopje om vervolgens als een vliegtuig op te stijgen. Zweven, glijden, vliegen... Ook de hoogte kan verschillen, waar de een hoog boven de stad vliegt als een soort Superman, blijft de ander wat lager bij de grond of springt van dak tot dak als een lenige kat. Voor Freud had zo'n vliegdroom een seksuele betekenis en stond het voor een seksueel verlangen. Volgens Jung echter had zo'n droom eerder de betekenis van vrijheid en ontsnapping aan de regels en eisen van de gewone wereld. Crouching Tiger, Hidden Dragon is een episch Chinees sprookje en zou je kunnen betitelen als 'feministisch', in die zin dat het verhaal draait om een jongedame die zich wil loswrikken uit het keurslijf en het voor haar uitgestippelde leventje inruilt voor het grote avontuur. Als ze verkleed als jongen een herberg bezoekt wordt haar aanwezigheid niet op prijs gesteld en breekt er al snel een gevecht uit waarbij ze praktisch alle aanwezige mannen aan haar zwaard spietst. De gevechten zijn schitterend gechoreografeerd met grappige elementen erin en veel stripachtige kreten als Oeh!, Argh!, Ieejaj! en het zijn vooral vrouwen die vechten. Ook de slechterik is een vrouw: de geheimzinnige Jade Vos, door iedereen gevreesd en berucht om haar dodelijke gifpijltjes. Geweldige rol van Cheng Pei-pei.

Teleurstellend. Een klassieker toch wel, maar eentje die mij nooit echt heeft weten triggeren om te kijken. Ik heb er al die jaren kennelijk niets aan gemist. Vliegende zwaardvechters zijn doorgaans al niet echt mijn ding. Af en toe kan dat wel verrassend mooie cinema opleveren, genre House of Flying Daggers, maar Ang Lee werkt het povertjes uit. Er zit totaal geen schwung in de film. De vechtscènes zijn doorgaans saai, een uitzondering daargelaten. De cast, met toch een aantal bekende namen, bakt er niet echt veel van of krijgt daar de kans niet toe. Ziyi Zhang met de grootste rol is de belabberdste van het stel. Haar rol van puberale trut is enerverend. Daarenboven maakt Lee het allemaal zo ontzettend gewichtig, zonder dat het überhaupt iets voorstelt. Ik mis epiek, ik mis avontuur en ik mis de emotie van de verschillende zijplots.. 1,5