Crash (2004)

“I am angry all the time... and I don't know why.” Ik heb altijd een beetje een dubbel gevoel bij Crash. Er zitten een aantal indrukwekkende scènes in en de acteurs zijn allemaal fantastisch. Regie, visueel, editing (waanzinnig), de score etc. Alles is van de hoogste kwaliteit. Maar Haggis had wat beter naar zijn script moeten kijken. Personages veranderen binnen één scene van karakter en mening (Bullock's karakter is hier het beste voorbeeld van), en dat racisme slecht is wordt nog net niet door je strot geduwd. Dat racisme verschrikkelijk is weet iedereen, maar Haggis komt niet met antwoorden of op z'n minst interessante of nieuwe invalshoeken. Iedere dialoog of monoloog gaat ook over racisme of wantrouwen, en echt realistisch is het niet. Niemand praat constant over dit soort onderwerpen, maar in de wereld van Haggis krijgen alle personages toevallig op hetzelfde moment te maken met racisme of gerelateerde problemen. Michael Pena en Soomekh spelen ook de enige twee sympathieke personages, en voor de rest wil je ze allemaal soms wel onder de grond stoppen. Er zit zoveel haat en woede in de film, maar het straalt ook een bepaalde leegte en oppervlakkigheid uit. Een interessante film is Crash zeker, en er zitten indrukwekkende scènes in. Maar Haggis vergaloppeert zich een beetje in het verhaal en de mozaïek benadering.

De wereld zou er mooier uitzien als de mensen niet zoveel vooroordelen hadden en iets meer empathie. Zo zou ik Crash in één zin samenvatten. Racisme wordt hier veel gebruikt omdat dit de meest zichtbare en uiterste vorm is van een vooroordeel maar het gaat uiteindelijk toch verder dan dat. De cascade van gebeurtenissen en de triggers daarvoor zetten je toch even aan het denken. Er zitten een aantal wondermooie scènes in de film, zoals wanneer police officer Ryan (Matt Dillon) de vrouw uit een brandende auto redt die hij daags voordien had vernederd en de Perziër die een latino werkman gaat bedreigen met een pistool . Grandioze emotionele ontladingen. Mensen hebben allemaal hun zorgen en hun problemen maar we kijken nooit veel verder dan onze neus lang is. Dat beetje begrip, zoals wanneer de jonge politieagent een man onder extreme druk herkent in Cam Thayer, kan het verschil uitmaken. Het loopt niet allemaal goed af, maar gezien de situaties had het vaak veel erger gekund. Ondanks de vele verschillende personages wordt de film nooit chaotisch. Het subplot met Sandra Bullock en Brendan Fraser vond ik het minst interessante en de film besteedt hier ook de minste aandacht aan, maar de uitkomst past wel in wat de film wil vertellen, namelijk dat vooroordelen op termijn leiden tot eenzaamheid. Crash blijft een erg mooie confrontatie met onze eigen menselijke natuur, zelfs na de derde kijkbeurt. Ik meen dat dit wel één van de beste films uit 2004 was. Dat de film in de top 250 zit is alleen maar terecht. En eigenlijk is dit een film die we nu en dan eens voor ogen zouden moeten kunnen houden wanneer we zelf in een conflictsituatie verzeilen.

Vandaag voor de zoveelste keer gekeken. Echt 1 van mijn favoriete films.