Swing Time (1936)

In het kader van mijn persoonlijke Ginger Rogers revival was deze film aan de beurt. Best leuk om weer een keer te zien, maar dan toch vooral vanwege een opnieuw schitterend geklede Rogers. De solo’s van Fred Astaire, zoals de “Bojangles”-scène doen mij weinig, omdat die te veel op elkaar lijken. De dansduetten zijn echter spectaculair.

Luchtig vermaak, maar wel enorm goed gemaakt, zeker als je nagaat dat deze toch al 80 jaar geleden werd gefabriceerd. Zelfs de muziek/songs zijn hier op heel behoorlijk niveau, wat ik niet altijd vind als ik zo'n oude musical zie. Gelukkig zend men dit soort vergeten pareltjes nog wel eens uit op tv bij onze zuiderburen, zodat je als filmliefhebber deze gemiste klassieker uit de oude doos alsnog een keer kunt inhalen. De charme en klasse van Astaire kwam nergens zo goed te voorschijn als bij dit project, hier gaat hij qua dans en qua acteren helemaal los. Rogers had ik nog niet eerder gezien, maar het is hier duidelijk dat dit een echte diva is. Geen schande dat de rest van de cast tegenover deze twee nogal bleekjes afsteekt. Enige minpunt is dat de humor af en toe net wat te kinderlijk en overdreven is, had wat beter in balans moeten zijn. Een vergelijking met een film als La La Land zoals hierboven heeft trouwens totaal geen zin. Beide producties zijn gewoon mooie, geslaagde voorbeelden over men in hun specifieke periode dacht een goede musical te moeten afleveren. La La land is zwaarmoediger en melancholischer. De oprechte vrolijkheid van Swing Time zal voor de hedendaagse generatie filmkijkers wellicht toch wat gekunsteld overkomen, doch moet je dan wel bedenken dat men anno 1936 in de bioscoopzaal begrijpelijkerwijs niet zat te wachten op een wat donkerder, diepzinniger musical. Ongecompliceerd doch kwalitatief hoogstaand vermaak was toen het devies, en dat levert Swing Time.

Uit de tijd dat dans en muziek nog veel meer centraler stonden dan het verhaal. Astaire was ook nog maar een paar jaar bezig, maar al snel in zijn films te zien met Ginger Rogers als danspartner. Beiden hebben dan ook een groot charisma op het scherm en maken het povere verhaal wel wat goed. Een film die het vooral moet hebben van de dansscènes en dan zit je meestal met Fred Astaire wel goed. Al is dat in deze film ook niet meer dan kwalitatief stijldansen. Het is pas later dan er meer aandacht gaat naar interessante choreografieën en een betere mix van humor en dans. Swing Time is nergens bijzonder en is vooral iets voor fans van het genre.