Pet Sematary II (1992)

Niks mis mee hoor, lekker creepy sfeertje. Edward Furlong doet het goed als de aardige puber Jeff die zijn overleden moeder mist, zijn aartsvijand Clyde (Jared Rushton) is lekker gemeen, het is net Draco Malfoy. Mary Lambert weet in ieder geval het juiste duistere Stephen King gevoel over te brengen, maar voor mij blijft ze toch de regisseur van schitterende videoclips die ze in de jaren tachtig maakte voor Madonna: Borderline, Like A Virgin, Material Girl, La Isla Bonita en het niet onopgemerkt gebleven Like A Prayer. Ergens aan het einde van de film zit trouwens een verwijzing naar haar werk met de popster, wanneer Furlong op exact dezelfde manier uit een schommelstoel opstaat als Madonna in La Isla Bonita.

Net als de eerste film een middelmatige bedoening. Zombies vinden altijd mooi hun weg naar huis. Het achterliggende idee, het trauma van een overlijden ombuigen tot de obsessie om die persoon terug tot leven te brengen, werkt hier niet echt zoals het moet. Ook ik vond dit van hetzelfde niveau als de eerste film (2,5*). Clancy Brown is lekker op dreef hier en de horror is best vermakelijk, maar daar moest ik het wel mee doen.

Mwa. Lambert heeft ondertussen zowat al haar regietalenten verloren, maar in de jaren '90 maakte ze nog best degelijke films. Geweldig heb ik ze nooit gevonden, maar geef me vooral een Pet Sematary II over een film zoals The Attic. Er zit toch wel een wereld van verschil tussen die film en deze, en dan heb ik het niet alleen over het jaartal. Verder ontgaat het me een beetje waarom deze film zo ten onder is gegaan ten opzichte van het eerste deel. Ik moet alleen wel zeggen dat dit een totaal andere film is geworden. De eerste film is wat serieuzer en vooral onheilspellender, dit deel gooit het eerder op de luchtige humor en weirde acteerprestaties. Zeker een Clancy Brown maakt eigenlijk duidelijk dat dit vervolg een andere kant op wilde. Qua film ligt het redelijk binnen de verwachtingen. Zeer typerende elementen die vaak in de jaren '80 werden herhaald keren hier vrolijk in terug. De fietsjes, pestkoppen en kinderen in de hoofdrol enzovoort. Het is niet vernieuwend meer, maar er wordt aardig geacteerd en de film verveelt zelden. Wel ontbreekt er een grote stoot aan zowel gore als spanning, waardoor de film nergens echt in kan uitblinken buiten het standpunt dat het wel lekker wegkijkt. Voor een regenachtige zondermiddag is deze film ideaal materiaal om makkelijk door je tijd heen te komen, maar er dient wel gezegd te worden dat je het waarschijnlijk een beetje als aparte film moet gaan zien in plaats van een vervolg op de klassieker. Het universum mag dan wel hetzelfde zijn, maar de horror zelf is toch compleet anders te noemen. Vermakelijk, maar weinig memorabel.