Zomervacht (2023)

Een film die eerst vooral zwaarmoedig stemt, dan toch weer hoop doet opbloeien om vervolgens door de realiteit te worden ingehaald: een knap gefilmde emotionele rollercoaster! Het is geen gemakkelijke film maar zit boordevol sociale dilemma's, emotionele en relationele vraagtstukken: wat mij betreft een must-see voor elke filmliefhebber. Wij hebben de Nijmeegse première gezien in LUX, met aansluitend vraaggesprekken met de aanwezige acteurs Joël in 't Veld en Jarne Heylen, regisseur Joren Molter en de schrijver Jaap Robben: als aanvulling erg boeiend en informatief.

De 13-jarige Brian [Jarne Heylen] woont met zijn vader Maurice [Micha Hulshof] in een armoedige stacaravan. Vader kampt met een huurachterstand en ziet een kans om gemakkelijk geld te verdienen als blijkt dat zijn andere zoon Julien [Joël in ’t Veld], die zowel geestelijk als lichamelijk beperkt is, niet langer terecht kan in een zorginstelling. Door middel van een list krijgt Maurice het voor elkaar dat hij € 2000 kan ‘verdienen’ als hij Lucien tijdelijk in huis neemt. Maar omdat Maurice overdag steeds bezig is met allerlei vage klusjes, zit Brian opgescheept met een broer die hij amper kent. Daarbij krijgt hij hulp van Emiel [Valentijn Dhaenens], de tijdelijke buurman. Weinig verhaal, maar gelukkig ook weinig sentiment, al was het prettig geweest als Molter het voor elkaar had gekregen om Heylen wat minder mechanisch te laten acteren. In ’t Veld (die alleen lichamelijke beperking heeft) is fantastisch en de opbloeiende band tussen de broers heeft een paar rake momenten, maar al met al is dit een treurig stemmende, bij vlagen ietwat naargeestige film.

Ik vond het eerlijk gezegd een vrij ongemakkelijke film. De handicap van broer Lucien is erg confronterend en is constant aanwezig. Maar goed dat we af en toe eens een spiegel voorgehouden krijgen. De leefomgeving van zowel Brian als Lucien is alles behalve ideaal. Een verkommerde omgeving met een vader die de zorg eerder ziet als geldgewin. Emotionele binding met zijn kinderen heeft hij nauwelijks, dan heeft hij het nog meer voor zijn honden. Geen film die ontspoort in bruut geweld, het had zo gekund. Maar Molter besloot de focus geheel op de broers te leggen. Geheel terecht overigens! Een mooi en innemend portret. Een zeer dikke 3,5* alvast!