The Big Short (2015)

De recente kredietcrisis is net zo complex als dat het precair is. Toch slaagt regisseur Adam McKay dankzij satire erin het beladen onderwerp enigszins luchtig te houden. Dat is vooral te danken aan de vlotte montage en gevatte dialogen. Vrees echter niet voor oppervlakkigheid. Met het moraal van het verhaal - de wereldeconomie is een piramidespel gerund door gewetenloze graaiers - wordt desondanks een serieuze toon aangeslagen.

Wat een heerlijke film. Ik heb echt genoten van het verhaal, de karakters, het scenario, de dialogen etc.. De financiële crisis wordt erg makkelijk en duidelijk uitgelegd, je ziet waarom het het systeem moest vallen, de argeloosheid, de hebzucht, de belangenverstrengeling het komt allemaal aan bod.

'The Big Short' (2015) vindt een prima balans tussen uitgesproken personages, postmoderne ironie en een waarachtige uitleg over systeemfouten. Vanuit een zekere zelfreflexiviteit verontschuldigt de film zich er bijna voor dat ze het hebben over 'saaie' onderwerpen als bankiers en economische concepten. Maar het werkt dat je je als kijker ook deelgenoot voelt bij deze relativerende grap. Zoals wanneer het personage Jared Vennet (Ryan Gosling) de kijker aanspreekt op de lulligheid en banaliteit van dit alles. Of tijdens de intermezzo's waarin Margot Robbie, Selena Gomez en Anthony Bourdain economische concepten komen duiden. Het is niet alleen balorigheid, want de manier waarop de kijker wordt aangesproken, versterkt ook de boodschap dat iederéén onderdeel is van dit gebroken systeem. Tussen de regels moet Mark Baum (Steve Carell) als enige gewetensvolle idealist erkennen dat ook hij de verleiding van het grote geld niet kan weerstaan. Voor mij gaat 'The Big Short' (2015) ook over het defaitistische gevoel en het cynisme naar de almacht van economische systemen. Beter bijtijds graaien dan verzwolgen worden door een Moloch.