Paid in Full (2002)

Hoewel op de dvd hoes staat dat dit een actiefilm is, is dit voor mij toch enigszins een instinker geweest. Ik ging hier dus met de verwachting in dat hier een hoop actiescènes in zouden zitten, maar dat viel toch behoorlijk tegen. Ik zie deze film eigenlijk meer als een misdaad/drama. Begin was een beetje verwarrend, maar na een lange tijd wordt gelukkig wel uitgelegd waarom Ace gewond is geraakt . Ondanks de weinige actiescènes is de film onderhoudend genoeg om zonder verveling te kijken.

“Even Ray Charles can see he's got money.” Het bekende rise and fall verhaal. Wat Paid in Full vooral de moeite waard maakt is de rol van Ace, ijzersterk gespeeld door Wood Harris. Want voor de rest is Paid in Full wel heel voorspelbaar, en de acteurs doen vooral een wedstrijdje wie het stoerst kan kijken en wie zoveel mogelijk scheldwoorden in één zin kan gebruiken. Realistisch is het zeker, maar het wordt ook snel repeterend en vervelend. En zoals ik al zei, de film doet niets wat je al niet eerder hebt gezien. Maar het ingetogen spel van Harris zorgt ervoor dat Paid in Full een emotioneel anker heeft.

Een portret van de crack-epidemie die Harlem halverwege de jaren tachtig in zijn greep kreeg, vanuit het perspectief van de jonge verkopers. Maar misschien nog wel meer over vriendschap, risico's en levenskeuzes. Waar een film als Boyz in the Hood tien jaar ervoor nog vol op 't orgel van de emotie gaat, met bijna melodramatische muziek, heeft Paid In Full film een veel rauwere en meer realistische toon. Dit komt volgens mij door twee dingen; er zijn bij het maken van de film veel mensen betrokken geweest die afkomstig zijn uit het armoedige milieu van de buitenwijken (de film werd geproduceerd door Roc-A-Fella - het platenlabel van Jay-Z en Dame Dash - en de film vertelt het waargebeurde verhaal van kingpin Azie "AZ" Faison), en Charles Stone III weet precies hoe hij het ongewone universum van deze buurten kan omzetten in cinematografische poëzie. Voorbeelden hiervan zijn de Zabriskie Point-achtige biljetten die vanuit de hemel naar beneden dwarrelen, of de extra lange overlays tussen scènes. Verder worden de dialogen natuurlijk en recht voor zijn raap gebracht, maar zijn ze altijd voorzien van subtekst - een goed voorbeeld is de openingsscène. Aan de bovenstaande reacties te zien is dit iets wat je geheel ontgaat als je niet thuis bent in de Afro-Amerikaanse slang en hoor je alleen maar scheldwoorden. Sta er voor open zou ik zeggen. Snap erg goed waarom deze film een cultklassieker is geworden bij een bepaald publiek (de film wordt vaak de Scarface van zijn generatie genoemd, ironisch omdat de personages in de film voor deze film naar de bios gaan). Een sterk drama over goede mensen in slechte omstandigheden.